紫塞黄羊美,超腾不易供。蹄虽千里外,命寄一厨中。
谁致西河俎,言穿老上弓。宾筵三动指,早晚到驼峰。
牡丹开欲歇,燕子在高楼。墨作花王影,胭脂付莫愁。
白玉楼台十二重,金光灵草驻颜红。西池阿母谁能似,有子华亭陆士龙。
长安尽避青骢马,惠文高冠立柱下。黄金为寿非所欢,锦屏一帨吴生画。
崇厓薄瘴接遥天,兵马宵征踏月圆。渐度重关增曙影,半留行灶减炊烟。
万山束路通千里,二水分流各一边。蜀道传来还觉险,高歌一曲使人怜。
终军愤懑几时平,远放穷荒尚有生。
两疏伏阶真痛哭,万人开幕愿横行。
朝辞邸第风尘暗,夜度居庸塞火明。
纵使如斯犹是幸,汉廷师傅许谁评。
柳丝未可折,芳草茁未芽。徘徊西郊道,惆怅落日霞。
公子行游宝剑辉,宁亲綵袖霭庭闱。西园别饮芙蓉夜,东道谁开燕子矶。
万里江光飞海岱,六朝草色上人衣。高皇旧事冯谁问,赋得西京雁带归。
几度相逢莫丈人,几年断却耳根尘。新潮正险君何冒,旧雨重来话只陈。
梅树一堤通处士,桃花双板闭渔津。诗名到处南金重,自叹工诗老更贫。
昨照桥中阁,今辉驿口沙。清光迷魍魉,冷晕呕虾䗫。
与水浮诸海,将山碧一涯。春风正司令,桂树暂停花。
老王乱青冥,皇天夜遗蜕。
余骨散九州,头颅此焉寄。
人视万劫余,天意一夕计。
游艇沸沧波,仿佛热营卫。
亭午入数折,冲然元气闭。
县峰升羽人,毛竹倚仙姊。
辟波齿牙蠹,生死龈腭内。
世人不解奇,内但识世间事。
示之帝所遗,惟以溪山睇。