微虫亦藉语言通,细雨黄梅处处同。近水人家喧鼓吹,隔窗灯火课儿童。
为侬作计无如哑,纵我能听亦似聋。寸草尺蛇须仔细,莫教花落怨东风。
石榴花发街欲焚,蟠枝屈朵皆崩云。千门万户买不尽,剩与女儿染红裙。
玉簪抽影暗差差,半占荒阶无尽期。小妇将花曾抱粉,饥人望叶拟挑鸱。
红芙晕脸双俱映,绿髻搔头一不施。定作蛴螬根叶想,化为蝴蝶等儿嬉。
牙门遥映列仙台,总帅偏宜上将才。出海戈矛俱借水,飞空矢石并成雷。
天边送雁将心往,马上题诗带景来。解道观游怜独赏,那能分向小蓬莱。
新篁拗曲围成圃,碧玉垂花琢作条。终岁摩挲两无厌,剧于十五女儿腰。
每疑天意不分明,枉杀呼天问屈平。
诸葛既难扶后主,庐陵何用产先生。
停舟此夜艰危地,出户当年叹息声。
脑子不灵尤怪事,竟将腔血洒燕京。
生平见雪颠不歇,今来见雪愁欲绝。昨朝被失一池绵,连夜足拳三尺铁。
杨柳未叶花巳飞,造化弄水成冰丝。此物何人不快意,其奈无貂作客儿。
太学一生索我句,飞书置酒鸡鸣处。天寒地滑鞭者愁,宁知得去不得去。
不如著屐向西头,过桥转柱一高楼。华亭有人住其上,我却十日九见投。
昨见帙中大可诧,古人绝交宁不罢。谢榛既与为友朋,何事诗中显相骂。
乃知朱毂华裾子,鱼肉布衣无顾忌。即令此辈忤谢榛,谢榛敢骂此辈未。
回思世事发指冠,令我不酒亦不寒。须臾念歇无些事,日出冰消雪亦残。
夜投山店醉眠休,早起茫茫揽敝裘。更向松间寻旧侣,要于雪后倚高楼。
几重碧殿深相映,万里瑶台俨若游。归路欲迷何处觅,野梅花落绕溪流。
仲夏声宜收反舌,仲冬何事竞声声。春秋月令即无准,郊藉时鸣底不平。
大梵咒长翻黑齿,小蛮曲短换朱樱。谁能一一奥分别,嬴得芳斋自在听。
团内一锄浅,毫端两诧深。广州初断葛,上党未蒸参。