芝朵虽不润,芝色坚且古。根须络拳石,如筋蚀臂股。
络古不复脱,初芽宁藉土。石色既巳黄,芝紫亦稍妩。
有如意魁梧,状貌乃妇女。谷城吊老人,泪下潸如雨。
置我笔研间,长与留侯语。
金印累累肘后垂,桃花宝玉称腰支。丈夫意气本如此,自笑读书何所为。
一瓣真成盖一鸳,西风捲地仅能掀。花枝力大争狮子,丈六如来踏不翻。
萧后梳妆别起楼,太湖石在水空流。而今楼瓦飘零尽,只乞中官看石头。
宫髻一鬟堆燕雏,胭脂两朵晕红酥。三千仙子云中有,十五吴姬天下无。
吴中曾客几经年,此去书帷得主贤。潮认旧人频到岸,燕穿新柳特迎船。
芦芽白白河豚上,梅雨昏昏海国眠。应忆越山笼鹤在,长于月出叫孤圆。
城市或嚣炎,在野心不热。意欲施茶汤,行人他处渴。
荆卿本豪士,渐离亦高流。舞阳虽少小,杀人如芟苗。
眇然三匹夫,挟燕与秦仇。悲歌酒后发,涕下不能收。
猛气惊俗胆,奇节招世尤。见者徒骇顾,那能谅其由。
我生千载后,缅兹如有投。时违动自妄,忽作燕京游。
短褐入沽肆,酒至思若抽。念彼屠与贩,零落归山丘。
皇皇盛明世,六辔控九州。七首蚀野土,广道鸣华釐。
寸规不可越,安用轲之俦。我思远及之,旷若林与鹙。
凤鸟不可得,苍鹰以为求。
白牡丹殊雅,曾于旧谱闻。扫眉娇虢国,新寡缟文君。
黑牯眠云饱,黄蜂夺雪芬。爱憎谁与定,赊酒借花醺。
屋腐隙西椽,密雪夜如织。朝窥床簟头,白糁高一尺。
侧身不敢摇,寒笼戢僵翼。伴侣同苦辛,何从乞浆食。