数年前也放狂,这几日全无况。闲中件件思,暗里般般量。真个是不精不细丑行藏,怪不得没头没脑受灾殃。从今后花底朝朝醉,人间事事忘。刚方,篌(hóu)落了膺和滂(pāng);荒唐,周全了籍与康。
暗里般般量:暗地里一件件事情逐件思量。膺和滂:李膺和范滂,汉代人。籍与康:魏晋时的阮籍与嵇康。
康海一度曾春风得意,高中状元,授翰林院修撰。后被刘瑾一案牵连,盛年遭贬。回首往事,感慨良多。这首《雁儿落带得胜令·饮中闲咏》曲中表明了作者归隐乡间、不向世事的决心。从曲中可以看出,他下这一决心并不容易,因为他所受的冤屈,很难从他的记忆中抹去。末两句,表达了对刚正者反遭殃这一普遍现象的激愤和不平。
这支小令放达中寄寓失意,悠闲中含藏不平,刻露了传统士大夫既不愿放弃仕途进取,又对自身遭遇无能为力而聊以自慰的心态,包含作者浓厚的感情色彩。在曲子中,作者咀嚼着往日岁月的狂放,奔涌着壮志难展的愤激,回旋着蒙冤受屈的悲凉。
此曲是愤世诉悲之作,不同于康海表现隐逸闲情、曲风本色豪放的乐隐乐闲之曲,它饱含着一种独特的冤愤悲音,在雄豪中寓有沉郁悲愤的风格。
我闻白石楼,乃在太行下。丹梯凌紫霄,朱甍接岩罅。
盘郁横汾曲,崔巍紫金叉。斜烟荡洄潏,朝晖耀檐庌。
两溪互萦带,千峰随晦冥。嶂屏万翠列,花柳四时明。
平生喜游眺,讵可如孙登。春中过函谷,遂有渤澥行。
徒怀南庄老,安能惬初盟。人事苦促迫,三日滞虞乡。
虽有泛舟趣,却无曾点狂。回想王官谷,新诗满素墙。
不识仲南姓,徒怀诗思长。便思与握手,于时共徜徉。
同游诵其名,知是南庄子。故家有若人,私为李公喜。
翱翔翰墨场,倏忽逾四纪。不谓英俊姿,尚在秦晋里。
何当登此楼,醉汝贤乔梓。三叹发朝邑,弥月兴犹起。
感君寄书至,展转爱君才。欲见不可得,空望白云隈。
吾有双黄鹤,飞飞自天来。因逢王子晋,借之游蓬莱。
一去竟千载,寥寥犹未回。回时坐鹤背,挈子临高台。
先过昆崙顶,后瞷弱水涯。徐访紫华君,持其双玉芝。
吾意竟不歇,君心幸勿改。寄君白石吟,惟君为予待。
近世尚夸毗,造诣实终鲜。徒以言语微,遂谓道昏显。
推行跬步艰,况此继坟典。狂澜及明兴,愈觉支粗浅。
徒有析理名,竟为粉饰免。天锡泾野君,特被人文选。
笃行遵诚明,因时表舒卷。吾道果不绝,觌此脉如线。
诸君青云姿,宿志各高尚。奋迅良有期,优游每中谅。
修礼慎逸居,稽古却支宕。得师忻折衷,遵道决趋向。
我来坐兹堂,诵习惟睹创。始信豪杰人,履历不虚妄。
科条从昔云,谦恭见今让。文采虽所珍,躬行以为上。
层峰拱堂宇,苍翠何嵲嶭。盈盈青衿子,弦诵夜不辍。
斯文今在兹,感叹怀往哲。繄予值乖蹇,望道日辽绝。
衣冠羞壮游,疏懒愧先烈。结交君子徒,努力崇明德。
变故身屡轻,涵养意恒切。岁序不待人,君子慎其节。
我来彭麓下,坐爱青山色。雨过忽新凉,苍烟望无极。
秋禾行欲成,岂畏骄阳逼。垄亩绿如屯,原隰少螟螣。
同欣有年乐,讵知天子力。
露坐架棚箔,邻翁高兴多。转觞话农事,绝胜陈绮罗。
西村二三子,携酒复相过。忽忽至更尽,悠悠奈乐何。
平生尚超旷,结庐武亭川。本非青云姿,竟作金闺愆。
托交三十载,孤抱亦何渊。邈观古昔事,弥想梁甫篇。
感此发深省,誓以俟馀年。
明农谢昌宦,良觌羡予征。敦义昔所重,况此骨肉情。
嗣岁节物改,朱阳喜开晴。感今叹伊昔,发车临广庭。
所期德音迈,永脩三径盟。
返耕厕幽壑,服义屈高轩。握手立斯须,倾倒见雄论。
昔宦志孤陋,中路忽履屯。负罪苟不死,兹已含溢恩。
疏懒循故性,竟志纫山荪。感君缱绻意,幡然谢前闻。
杀鸡馔雕胡,列坐开荜门。斗酒醉方已,徘徊惜日曛。
今夕别君去,孟冬定回辕。尚期撰杖屦,共眺南山云。