此雨初晴人亦狂,为能洗却烦蒸凉。那知狼藉遂如此,积阴郁郁行坐妨。
儿童阶下戏舟楫,风动樯帆行猎猎。不知何日坠莲房,乱向波心逐莲叶。
原上官道泥已深,原下卑湿人怎禁。四方极目尽明水,野菜可餐何处寻。
绹涂匍匐寡筋力,宾客逢迎甚胸臆。安得大禹凿九州,更使苍生免昏匿。
崩墙坏壁人夜号,比邻处处通波涛。明灯执伞待天曙,片云浮来声益号。
富家或能饱鸡黍,嗟嗟奈此贫儿曹。拽椽为薪曲为粥,斗粟千钱肯相鬻。
去年秋雨苦淋沥,今年淋沥更无敌。自从初一涨潦河,至于初七声逾激。
浸淫若遣太华崩,轰豗岂但平川汩。百谷腐烂莎草长,惟有芙蓉水中直。
吾宗有孙子,玉质光嶙峋。总好纸墨事,敏捷如有神。
温克过诸父,私为予所珍。缉学绿野忘寒暑,奋志直欲追先民。
大美不竟乃夭折,使我痛哭闻者辛。汝死不复作,我哀谁可陈。
少年弱冠随鬼录,爷娘兄弟哭声直上干清旻。埋玉于土几时出,荒郊日落惟孤坟。
孤坟三尺生秋草,愁杀东西南北人。
夹河战,事已亟。张御幄,虎来逼。将军怒目射虎死,来日沙场身且殪。
元身之说古亦有,将军之射乃其守。可使身后殪,毋使虎前走。
君不见军中壮士空千万,仓卒虎至无人见。眼底不知报主恩,何况明朝夹河战。
苍云烂,白日长。并辔游,辞曲房。君去不来我心伤。
山寂寂,阒无侣,愁检故诗历孤屿。孤屿亭亭当大河,下有万尺之洪波。
洪波万尺有时尽,此意悠悠君若何。
忆昔正统天顺间,渭南薛丈同先子。关内通称夫子名,二老实为天下士。
以此通家数十年,善行嘉言时在耳。后嗣全如兄弟亲,前修自笃谦恭礼。
往岁逢君巴蜀归,厚意遥遥还若此。愧我疏慵未敢当,闻君谈论心私喜。
盛世自宜英迈人,迂儒岂识经纶理。萧望难居侍从官,贾生肯与绛灌比。
司马逍遥忽见疑,谁知中道生萋斐。治郡无能返异才,看花尚切群公齿。
丘壑徒深社稷忧,庙堂独忍乾坤否。春暮閒游少华峰,逢迎幸辱贤乔梓。
握手那知感慨生,酣歌不觉希声起。君臣之义君莫忘,还期三月下和阳。
用舍自为大臣事,显晦岂为吾道妨。君不见昆崙黄河天上来,银涛雪浪如山摧。
不遗涓滴尽入海,谁谓海门开不开。
武功节妇李锐妻,节操直与青天齐。夫子舅姑苦欲嫁,不从见逐何所栖。
阿舅宦去卖田亩,妻孥俱作燕台走。悲号陨绝夫冢边,血泪如波心欲剖。
遗息在抱求死难,欲守夫家岂能守。吞声自赁宗人居,夜纺绩织苟糊口。
辛勤匍匐二十载,息儿成长为人妇。三十年馀舅死官,姑来置屋比旧宽。
小叔家口自逼仄,岂容老妪供姑餐。纪侯去国纪季在,叔姬故与酅宗对。
先后不免舅姑嗔,立锥无地肠空碎。小叔近又卖新屋,西入汧阳不东复。
身计萧条兄弟疏,安得不就寡女宿。庶民自与邦君殊,贫人赁僦何弗居。
南里豸史苦执礼,岂未尽谙胡氏书。庄公元年纪已拔,宗庙所系情难恝。
三年遣季存馀酅,吾君既死身安极。所以归酅死宗庙,谓酅如纪心所悼。
秦人鲜义自古然,父子尚有耰锄较。寻常岂异不顾亲,区区嫠妇尔何人。
姑未老,夫已亡,事姑惟恐姑心伤。妾幸不死得事姑,姑病经年惟妾扶。
但得姑好妾常侍,那惜此身成骨枯。可怜阿母死时语,愿汝有妇还似汝。
不见贤郎丧汝时,三载居庐不出户。