瑞州太守邝廷瑞,瑞至之日贼乃鸷。手无寸铁兵卫空,健儿闻惊皆逃避。
郡吏不敢更趋承,苦谏当虞身后事。四境安危系此身,太守一逃何以徇。
当衙一呼士争奋,始信英雄气有神。贼兵星散城已保,转顾因知寇所巧。
樊破毁栅敛近民,贼失所资如逝鸟。至今瑞郡立生祠,君与刘周如在兹。
丈夫寻常薄钟鼎,毁誉升沉何足疑。嗟嗟贝锦者谁子,谤君翻使君名起。
盖棺事定古所传,才去几时民若此。天道恢恢监独明,区区庶子胡为尔。
黄金台上云依依,黄金台下水沵沵。臣今万里去,辛苦安可辞。
但愿陛下寿万岁,使臣万里无遗思。祖宗洪业际天地,尺地皆土,人咸臣之。
斩刈流徙,惟上所为。遐方炎炎,有肉不可食,有酒不可卮。
况臣侍从迩文墀。心之彷徨岂在此,惟愿陛下有长期。
陛下神圣古帝少,臣心不为遐方老。
忆昔与子游乡学,短褐彯彯俱总角。千人过眼无一堪,私拟君才当颖脱。
以兹常听万里鸣,岂意萧条饭场藿。我昔应时官翰林,世间名士空相博。
转觉君才近所无,垂老科场意羞缩。奋迅因求勾漏閒,声华晔晔今非昨。
苟能行事何足猜,丈夫要见青天阔。国家名公不可数,俱向专城事民瘼。
君不见汉庭黄霸与鲁恭,至今名誉振天地,何况当时为列公。
昔遇王子乔,谓君有仙骨。遨游三岛中,万里一超忽。
朝餐石门霞,莫吸海陵月。朱颜浥瑶辉,长乐安可歇。
天上降元鹤,白日升玉阙。懒答麻姑书,况肯事干谒。
我虽不适意,逢君欲飞越。
太微神仙人,佳思逐云上。挥洒乾坤珍,飘飖出尘鞅。
游宦建章宫,才名藉方仰。萋斐反南山,闭门却交往。
我东游华峰,每过时临访。麾麈话羲皇,拂剑悲魍魉。
或诣少微原,歌啸历苍莽。倚坐看云生,策杖听泉响。
遐烛远不隔,幽抱近弥想。以兹酬宿心,晨夕共欢赏。
别来忽五月,予衰殊非曩。百忧结我肠,许过约恒爽。
梦寐时见之,太息诮欺罔。新霁起微凉,何不谢纷攘。
我从华山归,刈麦已大半。自长安迤东,实美如火炭。
繄我返耕来,此麦才再见。接岁禾不登,宝玉咸所贱。
周人重农食,特分田畯职。公私积蓄繁,讵有旱乾棘。
春首饿莩多,朝廷甚忧恤。今日得佳物,守护须谨饬。
黄金殪米下,其语殊谠直。作诗告有位,国宝在稼穑。
南原双白杨,直上数千尺。彷佛齐彭山,不为后上扼。
山房当其阴,潇洒殊曩昔。置酒劝君饮,慷慨尽三石。
岁月不肯留,人生岂常适。试问华冈子,谁见王维宅。
长川直南泻,清渭横其冲。灏光触云汉,此下潜真龙。
钦想还谯赋,缅怀天日容。地秘非天发,安能为人钟。
改寺报慈德,谨护列崇墉。沦没几百载,所遗惟巨钟。
后当景泰末,移置荐福东。千牛不可载,百室或启凶。
嗟此亦神物,似与守灵踪。迹灭不能见,大约闻老农。
但与看气色,巍巍冠秦雍。
我闻昔人言,此即汉漆县。其东故有邰,草木殊葱茜。
终南当面朝,清渭过如练。直北倚黄山,逶迤控周甸。
前望松桧场,知是何王殿。王迹日以微,气色或隐见。
西南庆善宫,郁当漆村面。胜地迁变多,往躅审弥眩。
繄自虞夏来,百祥具兹奠。地灵昔所庇,谛此窃中羡。
我登罨翠楼,川原郁回合。方喜风雾开,倏见烟云匝。
直东看黄山,三秦如堵圜。兴亡理堪惜,念之凋朱颜。
同把一尊酒,劝君为君寿。莫负当春游,人生若刍狗。