靖海将军更好生,只须传檄不穷兵。至今鹿耳洋洋水,犹似当时咏政声。
莫挽狂澜卫梓桑,每逢佳节引杯长。羡君有兴添新句,愧我无才老故乡。
何必登高循旧俗,空愁卧病过重阳。白衣送酒今难得,辜负蟹肥菊正黄。
沧海桑田几变迁,谋生何暇更忧天。狂澜滚滚凭谁挽,妙手空空只自怜。
重聚转嫌妻子累,穷途难得主人贤。受恩未有涓埃答,痛哭唐衢亦枉然。
客怀难借酒销磨,枕上凄凉听雁过。梓里烽烟家在否,竹窗风雨夜如何。
杜陵归国心犹咽,王粲登楼感更多。痴想妻儿同辟谷,忍饥高唱采薇歌。
千年古鹤万年松,松性坚贞鹤性慵。缑岭漫随王子驾,秦碑肯署大夫封。
高风已入冰弦谱,清唳如听野寺钟。寿相自宜兼福相,双修人见老犹龙。
谁从荒外振唐音,一卷移情海上琴。禅榻茶烟销热瘴,青枫黑塞寄遐心。
偶然韵事留檀榭,自有玄谈继竹林。浮洗蛮风椰橡气,天涯苔绿结同岑。
极望空明净四围,閒来选石坐苔矶。远云连水疑无动,高鸟乘空似不飞。
一发中原穷海没,千程衔尾晚帆归。我行未已知何世,濯足长流怅落晖。
词章今世成何用,风雅如君始可谈。气蔼芝兰人入座,心清水月佛同龛。
百年史迹归尘莽,廿载诗工辨苦甘。健手扶轮推后起,光芒永夕望东南。
伥伥泽畔日吟哦,六十年光一刹那。我愧梁鸿犹赁庑,人传邵子有行窝。
安贫差喜恩仇少,养拙还欣阅历多。身后尚留遗憾事,君亲未报总蹉跎。
不独开荒得第先,更将著述冠群贤。文章有幸皆登选,风雅多师尽附传。
闻见四朝成史笔,起衰八代亦诗仙。愿公复握娲皇石,遍补中华缺陷天。