大陆题诗小陆和,宝鞍画戟传呼过。
两片顽碑未百年,已有牧儿来打破。
生来拙性嗜清幽,因过山家为小留。
顶笠儿归行树沙,提瓶妇去汲溪头。
参天老竹当门碧,尽日寒泉绕舍流。
我料草堂犹未架,规模已被野人偷。
展开阅读全文
往闻耆老言,兹洞深无际。
暗中或识路,尘外别有世。
几思绝人事,赍粮穷所诣。
棋终出易迷,炬绝入难继。
孤亭渺云端,于焉小休憩。
凭高眺城阙,扰扰如聚蚋。
尽捐滓秽念,遂有飞举势。
山灵娼清游,雨意来极锐。
蒙蒙湿莎草,浥浥凉松桂。
暝色不可留,怅望崖扉闭。
吾夫子喜称遗逸,太史公亦传滑稽。
尧帝杯曾逊巢许,武王粟不饱夷齐。
拾来穗即万钟禄,采下薇堪百甕虀。
不是狂言大无当,闻之齧缺与王倪。
估客击征缆,渔家收钓筒。
何妨千嶂黑,犹作半江红。
箪瓢久已甘颜巷,笔橐先曾侍汉廷。
杜视王侯等蝼蚁,坡轻名利比蜗蝇。
更无荐鲔仪登俎,时有求羊炬入陵。
老矣终身作伧父,诸公努力佐中兴。
临决遗经自圣衷,固殊野外与淹中。
五三典礼勤稽古,十六星霜久积功。
倚席居然惭寡浅,登床安敢紊卑崇。
防民不在文为末,端击宫庭实践充。
薄有鸡豚趁墟市,寂无鸟雀下阶除。
疾驰轻骑衔枚至,兴尽扁舟激箭如。
我老幻身聊据槁,君豪诗骨可专车。
吾闻海上鲸堪脍,沮洳何缘有大鱼。
绝漠功虽大,长城怨亦深。
但知伤地脉,不悟失人心。