贫食官仓不自由,强扶衰病坐荒邮。
送迎不是祠官事,偶见青山急下头。
屈指耆英,谁似得、三朝元老。尚留个、管夷吾在,何忧江表。
世道方占公出处,裔夷争问今年貌。怎不移、此手整乾坤,长闲了。
灵寿却,斑衣绕。如瓶李,如瓜枣。把禅龛闭定,怕蒲轮到。
师尚父年浑未艾,中书令考犹为少。看画盆、岁岁浴曾玄,添怀抱。
金甲雕戈,记当日、辕门初立。磨盾鼻、一挥千纸,龙蛇犹湿。
铁马晓嘶营壁冷,楼船夜渡风涛急。有谁怜、猿臂故将军,无功级。
平戎策,从军什。零落尽,慵收拾。把茶经香传,时时温习。
生怕客谈榆塞事,且教儿咏花间集。叹臣之壮也不如人,今何及。
初隐灵芝处,终逃小橘中。
谁言秦法密,网不得商翁。
典午无蜀可也,孙氏画江守之。轻裘缓带自若,拔刀斫案不疑。
嘉平至孟陬,丽谯春再颁。
齐民拨不开,杂遝来如山。
农家卜休咎,多以觳觫观。
颇闻举体赤,其咎为燥乾。
又云尾角白,亦虑冬祁寒。
吾惫不能耕,对之发长叹。
平生愿丰心,虽老犹如丹。
方兴西畴务,稍觉南船悭。
展转夜少眠,呕噎晨废餐。
敢望馀粮栖,渐恐拾穗难。
陛下仁如天,役简税赋宽。
临遣皆循良,黜削先饕残。
一丽丹书内,孰若青史间。
仆方侪民伍,谁为语县官。
七里深林集暮鸦,插空金碧被林遮。
华堂何止容千衲,菜地犹堪置万家。
虎去有灵知伏弩,僧来叙旧约分茶。
世人要识峰头冷,六月重绵坐结跏。
厨人需米盐,匠氏索材甓。
先当缮井灶,次议补篱壁。
自古托天公,讵肯怨河伯。
后村空劝缘,诗不一钱直。
莫愁草堂赀,必得檀越力。
墙壁虽有劝农文,不如禽语尤殷勤。
春泥滑滑陂水满,晨出下秧薄暮返。
乌呼三农养一兵,汝曹努力勿惰耕。
朱门日高眠未起,却嫌布谷声聒耳。
旷怀无事可攒眉,高兴成章不撚眉,
高兴成章不撚髭。爱杀元公为□赋,
笑他平子作愁诗。山中猿鹤平生友,
天上麒麟是小儿。今代徐陵文价重,
为君郑重述俚辞。