昔牧昌黎州,尝负君诗债。
今使番君国,又辱君访逮。
稍讶颜发非,因感岁月迈。
君气不惰归,君诗有光怪。
乍观祛目眚,徐听惊耳聩。
奈何行推敲,不使坐赓载。
茫茫彭蠡津,众水之所匯。
投竿鳌堪钓,拔剑鲸可脍。
兹事要力量,斯文极变态。
吾方困缿筒,君亦挑布袋。
人生并合难,况复各老大。
坏墨残缣阅几春,灞桥风味尚如真。
摩挲只可夸同社,装饰应难奉贵人。
旧向集中窥一面,今于画里识前身。
世间老手惟工部,曾伏先生句句新。
短衣穿结半瓢空,所住茅檐仅蔽风。
久诵经书皆默记,试挑史传亦旁通。
青灯窗下研孤学,白首山中聚小童。
却羡安昌师弟子,只谈论语至三公。
花事匆匆了,人家割麦初。
雨多田有鹳,潮小市无鱼。
秃笔回僧简,褒衣看古书。
经年稀见客,磬折转生疏。
山程行店绝少,官舍去家匪遥。吾闻粉□□□,□□红巾已枭。
□□外弟寄双鱼,细读银钩卷复舒。
愧我挂冠方草奏,误君载盾过茆庐。
罢祠久绝支离粟,失势谁看闲杂书。
老畏春寒缩如鳖,坐妨沽酒摘园蔬。
刬骑犊子不施鞯,老退犹堪学力田。疏大夫金虽已散,蔺相如璧偶然全。
黄河水有曾清日,白发人无再少年。许大乾坤愁塞满,觅无愁处只樽前。
拜昭文相辟翘材,封冠军侯筑将台。
得以先生新主判,两为玉帝管蓬莱。
如闻攻老拙,颇似斫虚空。众口嘲投阁,新眉妒入宫。
一身槁梧上,百岁大槐中。莫叹形骸废,姑留两颊红。
祸始自三枪,菑犹被一方。
帝将安渤海,君肯薄淮阳。
老手何忧斩,新眉尚费妆。
汉庭褒郡最,蚤晚入为郎。