怪事广寒殿,此夕不开关。林间乌鹊贺,暂得一枝安。只在浮云深处,谁驾长风挟取,明镜忽飞还。玉兔呼不应,难觅臼中丹。
酒行深,歌听彻,笛吹残。嫦娥老去孤另,离别匹如闲。待得银盘擎出,只怕玉峰醉倒,衰病不禁寒。卿去我欲睡,孤负此湖山。
四山寂寞南塘死,此事今谁得绪馀。
耳冷不闻前辈论,眼明犹读后生书。
我如蒲柳惊秋早,君似芙蕖出水初。
此别未知重面日,可堪回首送轩车。
金针玉指巧安排,直把天孙锦剪裁。
樊素口中都道得,春莺啭处细听来。
欲歌郢客声难和,才误周郎首已回。
可惜禁中无应制,等闲老却谪仙才。
人世应无第二楼,暮云飞不到帘钩。
未开宝鉴青冥里,先涌冰轮碧海头。
白似雪涛翻赤壁,壮如夜日出罗浮。
酒醒何处吹横玉,径欲乘风万里游。
公昔加黄钺,堂堂国势尊。
边人开此户,索虏祭南门。
军册甲寅报,炊烟戊己屯。
吴儿勿轻议,公论在襄樊。
部曲吞声惜,朝廷拊髀思。
谁知钓璜叟,堪将渡辽师。
无复湟中谷,空馀岘首碑。
韩门翱湜在,行状与铭诗。
败絮龙钟拥病身,十分寒事在湘滨。
若非野店黏官历,不记今朝是立春。
删定实惟曾大父,文忠况是老先生。
力行所学斯无愧,偶发于诗亦有声。
合止笙镛成雅奏,抉挑草木示微情。
嗟予公事君归兴,不是相从细讲明。
典领天书使,脩崇昭应祠。可怜有遗恨,殓不得髡缁。
宝惜吾儿如拱璧,那知变灭只须臾。
畏啼尚宿通宵火,涂囟犹残隔日朱。
坐客相宽云梦幻,故人来吊讶清癯。
荒山岁晚无行迹,心折原头树影孤。
晚雾徐收月色鲜,承平物态尚依然。
断无飓母起吹海,应有蚌胎还媚川。
远俗熙恬犹乐土,孤臣流落谩忧天。
夜归听得舆人语,且愿新年胜旧年。