义气凌秋日,高怀亘海云。
古人如取友,天下独逢君。
暑退颜何似,书疏梦却勤。
木瓜何以报,明月为君分。
望中无处觅尘嚣,只有诗人度名桥。
万里龙鳞归雪屋,千山羊角下风条。
斜阳尽处青山小,飞鸟行中碧树遥。
更把新吟作三绝,不妨东国使人描。
旅食逄寒食,风声佐雨声。
野坟犹有主,客舍若为情。
家近心逾切,囊空眼便生。
庐山如不过,此去信无名。
江左诸人未易轻,驰驱犹欲致中兴。
后人只说清谈误,并与清谈已不能。
岩壑幽幽竹树青,山泉鸟处看云生。
苍苔不没摩崔字,留与游人唾姓名。
客楼坐阅帝居移,强赋愁边九日诗。
称寿无从辜菊把,避灾何处愧茱枝。
兴如陷贼蓝田月,吟到闻兵汉北时。
万里朔风将梦去,故园鸥鹭诉相思。
木落湖山万叶黄,乱愁深处见重阳。
絺衣只惯诗人体,酒盏全乖病客肠。
只道事随人意改,如何花作旧时香。
孤楼不作还家梦,卧听松风响夜长。
展开阅读全文
龆龀趋庭日,真期万里程。
开编十行下,刻烛五言成。
颇笑阿时学,方怀览古情。
只言如昨日,不悟已前生。
客里余长铗,忙中负短檠。
旧言如远客,新卷即生兵。
文武终何执,行藏两未明。
空余清夜梦,时作读书声。
白刃交飞楼下楼,却教骑马逐吴钩。
江南此去无消息,只听鸿声认妾愁。
牢落岁时晚,天寒游子悲。
机几如赵壹,舌不救张仪。
梦短鸡声急,心飞雁足迟。
乱愁已堪织,零雨更如丝。