展开阅读全文
狂风扇八区,一发不可息。
遂令地行人,颠倒忘南北。
道人留醒眼,谓得大慧力。
出门楚天高,万里寄两屐。
袈裟且不着,况作轩冕剧。
穷秋华峰哭,夜月牛渚笛。
是中岂狂者,狂者自莫识。
他年真醒时,为汝说皇极。
石门木老势槎牙,曾见吴娃拥翠华。
底事秦宫与唐苑,百年多属梵王家。
五月征裘路五千,长安疑在北辰边。
故园归梦西风冷,明日陵州正觅船。
展开阅读全文
帘织江上雨,送我作飘零。
江海飘双鬓,乾坤赘一萍。
兔株空自守,龟筴为谁灵。
嵇笔怀忧愤,湘吟苦独醒。
眼看四海白,血洒九天青。
萱背占乌鹊,圜扉痛鹡鴒。
无由归海岛,谁为哭秦庭。
欲问鄜州信,鸿飞更杳冥。
早知色外本无身,不踏阎浮末世尘。
说与达多何用许,如来元自等冤亲。
十里南来道,初逢第一州。
地因苏子重,江替老瞒羞。
路转淮山□,天开楚岸浮。
吾无赤壁赋,聊亦驾扁舟。
幽人不管兴亡事,赢得三年只下帘。
居介两山今李愿,园开三径古陶潜。
传家书已为儿计,种秫田应为客添。
要与山神结缘去,一丘分我卜茅檐。
化日舒长万国陶,南风古韵入弦高。
天心广大乾坤小,添得神游一两遭。
万里风涛竞击撞,乾坤设险键南邦。
五更画角三州梦,两岸青山四面窗。
太白风流空旧月,虞公勋业自长江。
倚阑何物堪持玩,万顷长江鹭一双。
秋色频於客鬓加,归期犹自叹无涯。
行缠剩欠江湖债,未著袈裟已出家。