先生诗教世所慕,闻道书成思服膺。将军枉驾可相见,庞老入城知不能。
山林九鼎士轻重,宇宙六经时废兴。我欲登门行复止,新愁旧病巧相仍。
皇华屡重轺车选,能赋况当英妙年。霜木晨星交有道,金芝玉树睹争先。
已观淮海同归德,未必江湖别有天。此去山中应可隐,陈编重理获麟前。
攒簇千峰一嶂开,乾坤间气此胚胎。百灵受职环真宅,五纬回光拱夜台。
鲁国共悲祠庙毁,闽关不见子孙来。干戈未息诸生老,独抱遗书咏七哀。
村馆文场迹已陈,时妆不入白头新。梧翁去后情怀落,虚叟归来感慨频。
故国神游身似客,荒村梦断孰为邻。已知消长从来事,安得机谋恐胁人。
赤翅晶荧何处归,秋来清响傍庭闱。莫言微物无情意,风虎云龙共一机。
道人居处若云浮,枯木偃蹇忘春秋。西山雨后见红日,芳草长林自牧牛。
沧波浩无津,挥手扬帆去。回顾江上山,苍苍但烟树。
结茅傍洲渚,岂少垂纶处。终然尘迹近,未及扁舟趣。
世运如风飙,朝新夕成故。白云何亭亭,倏尔天际住。
寄谢山中人,奚为独多虑。
病鹰不忘击,病骥不忘骧。病鹤俛不啄,仰睇霄汉长。
惟有病士心,死灰不复飏。居处终鲜欢,起行若痛亡。
逢人目辄动,内惕外周章。口虽强诺唯,退省但茫茫。
已疾且忘疗,焉知民未康。多谢游谈者,勉旃思自强。
是弃果蓏哉,为称充圆方。
寒峡隐堂隍,寻源得飞瀑。悬空下千尺,飞鸟惊不度。
雷激丹岳摧,电穿青山破。阴崖排积雪,霈雨恒时注。
我来属时艰,对此忘百虑。尘襟欣一洗,徘徊不忍去。
崇山限吴楚,避远谁能顾。应有避秦人,岩前觅微路。
杉松冥冥烟雾湿,青合两崖愁壁立。方池怪石小窗妍,家具图书劣容膝。
十年官道暗黄尘,锦里萧条少四邻。峻岭截云天禦暴,樵歌一曲断行人。
古林先生身种德,芝田兰畹无荆棘。心閒鸡犬亦清宁,虎伥狐妖俱屏迹。
木叶归根虫闭关,雪深半夜失前山。儿童挟策莫言冷,信有阳和地底还。