刘桢高适尽词宗,共道新篇锦绣胸。篆刻悔传童子作,只夸香屑继韩东。
丝布皆可服,本自机上分。布作缟素色,丝成罗绮春。
载染红紫艳,花色争鲜新。紫绮裁穷裤,红罗制舞裙。
细腰同结束,密与支体亲。回顾衣桁间,缟袂积埃尘。
罗绮虽见爱,私亵不可陈。布素虽见弃,拂拭有馀芬。
灵禽有良匹,邕邕叶和鸣。奈何拚飞去,忽然弃平生。
凤鸟不变音,君子不变心。故人恩爱重,夙昔念同衾。
明月在天上,流水在地下。秦蜀路非遥,人心自相阻。
春风桃李花,绿叶对青枝。愿为岁寒友,偕老何不宜?
昔逮养亲日,灌园佐击鲜。亲亡事奔走,忽忽二十年。
倦游返衡门,老圃聊息肩。修我灌园业,情事恍如前。
汲水谅非水,清泪同涓涓。此蔬亲不逮,此圃亲所传。
终作抱瓮身,五鼎未列筵。瓜瓠如有知,为我根蔓牵。
蔓则蔽苍野,根则入黄泉。以告我父母,贫贱子可怜。
瓜瓠莫结子,有子亦徒然。
野月无家。水萤点火照蕖花。前代采莲人已去。船回浦。
夜半鵁鶄波上语。
暮舣荪桡。红楼靠水绿杨桥。楼里谁人呼侍女。挨帘顾。
风露三更侬欲住。
絮扑东邻,艳阳斜、小浃罗衣香汗。兰汤试否,裍语杜鹃花畔。
窗纱闭响,想卸到、画鸾裙裥。知尚怯、一缕微风,逗得玉肌寒浅。
移时暗闻水溅。是冰绡三尺,轻匀湿遍。梨花镜里,带雨自怜春软。
窥墙未许,肯帘外、侍儿金赚。应怕有、雏燕雕梁,看人未免。
一痕月浸窗棂纸。廊外风吹梧叶坠。夜无情,秋有意。
抛个不眠人在此。
忆来惆怅事。付与画栏烟水。一种花香露气。分明是梦里。
寒流略徇,枫叶笼庵薄。僧立黄花影里,迎人处、两三萼。
笑噱秋澹泊。茶烟吹荔幄。敲罢一枰棋子,看斜日、转墙角。
做雨装晴,天公画成花态。著几笔、春云低盖。小池边、幽径里,亚篱门外。
瞥见处,风流露桃心性,斜撇一枝相碍。
风到谁边,残红乱粘衣带。又趁著、游丝无赖。倚楼人,应不料,踏青人在。
弄鬓影,回看近楼花影,伸腕拗来斜戴。