人间那是消魂处,咫尺西洲成小住。翠澜三面绕妆楼,柔橹一双摇梦雨。
清歌叠引公无渡,休向枝头听杜宇。从教憔悴滞天涯,肯说高寒愁玉宇。
雕影横秋,人烟破暝,诗怀一昔催换。境入荒寒,恰好素襟堪浣。
伴哀蛩、新句重商,撷晚菊、旧情仍恋。缓缓。向林皋石磴,等閒寻遍。
何处巫云吹卷。指依样嵚崎,蜀峰攒剑。倦旅登临,赢得几番凄黯。
和樵歌、松籁凄锵,弄灯影、雪窗红颤。宛宛。但苍龙四走,暮山无断。
妙相波莹,华鬘风袅。一笑拈花弹指。记年时桑梓,传旧影、蘸渌裁缃摩拟。
梦中寻断梦,梦飘断,水驿海澨。无端还见,墨晕化入盈盈澜翠。
凝思。又劫历诸天,黯怯清游迤逦。尘障消残,春花惜遍,此情难寄。
遥瀚低掠倦羽,自返莲台底。有菡心灵净,依样污泥不滓。
芳褉停修,花叶慵书,一年春晚。怜病蝶依依,相婉娩、同是梦中虚艳。
隔帘小影凄迷,倚珍丛寒浅。黄昏又、风雨洗残,梨粉早成秋苑。
法曲绝弦按。弄繁会、哀音尽拂乱。禁他曲终易变,怕音尾、一唱更赢三叹。
众里先避华筵,当笙歌未散。更休待、银烛殒风,满堂花黯。
燕衔泥,泥涣雪,南陌早关情。寻芳宜唱踏莎行,莫问雨和晴。
枝绽花,花褪萼,几日便分今昨。今年灯市已前尘,何况去年人。
闲趁艳阳天,悄访栖真处。一水盈盈不见舟,只许仙禽渡。
门巷落花深,岭嶂春阴聚。红是缃桃白是云,遮断来时路。
叶落见城厢,疏枝恨早霜。喜山林、乍换秋妆。多谢倪郎传画笔,渲绛赭、点苍黄。
桥影恋残阳,沙痕引岸长。锁羁愁、十里清湘。著个诗人孤似雁,云黯淡,水微茫。
烟霭三山远,沧溟万里迷。身非双翼凤凰儿,已是与天相近与人离。
金粉衣难染,风花梦岂疑。步虚来去几多时,除却瀛光岚影更谁知。
舞衣叶叶馀香在,欢场了却繁华债。往事梦钧天,梦回情惘然。
疏枝霜后柳,病骨如人瘦。来岁柳飞绵,楼空谁捲帘。
春骀荡。奈著眼、处处成惆怅。无端暗引柔丝,自把吟魂密网。
香心枉费,漫闲倚、银屏笑周昉。算词人、生带愁来,玉颜空许相抗。
征衫倦拍芳尘,望朱雀乌衣,何处门巷。旧苑凄凉更谁见,珠泪涴、铜仙露掌。
早料理、移宫换羽,和海水、天风咽断响。任纵他、罗绮轻盈,翠軿花外来往。