万壑松阴起晓风,朱崖云幕亘长穹。应知造化诚难测,顷刻霶
性觉先春肤色金,垂青之后漫精英。飞来陆野还成柳,飘入渊池化作萍。
雨落黄梅麦已秋,日思精舍梦还游。晨昏几度经钟听,岩壑云生出野楼。
霏霏飒飒又纷纷,致使平原草色新。一夜好花都结子,乾坤大地没埃尘。
潇潇雨洒坠花频,衬地由来似褥茵。独有乾坤能造化,生成万物最多仁。
好风吹谢实成花,纠结飞飞似锦霞。志者春光阴寸惜,人生一世几荣华。
孤寂凄凄一径微,处心应与世尘违。朝观松鹤摩天去,暮见岩猿挽树归。
瓶水一炉香满座,锡镮丈室气盈衣。空山僧对知何日,化作苍龙挟雨飞。
彤云昨夜布长空,晓日遥岑白愈丰。盖世银妆黎庶户,盈岩玉砌梵王宫。
渔樵各伎谁容易,释道众生孰建功。造化亦由人事见,十朝一雨五当风。
仰目巍峰柱上穹,千岩万壑尽玲珑。玄猿啸月丹崖侧,紫燕摩天碧汉中。
樵牧往来云树里,牛羊归去雾烟东。山中人物常歌道,岁岁年年莽苍翁。
机人设阱欲擒谋,利镞调弦劲弩头。禽兽无知腾跃进,云霾深处触婴收。
汤仁祝网施洪惠,禹智刳山展大猷。今古人情常不一,孰将天道与心筹。