钦天惟恐不精诚,命尔赍符驰驿行。淮海济州连地阔,江河徐邑旷川平。
智人一目胸怀爽,霸业千年帝道兴。俗异语殊南北辨,由来混一大嘉祯。
固洁精魂欲上天,幽居深处水云边。烟封远浦沙鸥尽,树锁前山草鹿眠。
书假管城应复路,楮生墨客未回川。逢人更祝坚清志,必日云衢足蹑前。
极目遥岑起晓烟,深埋凝雪梵王禅。冰枝老树弥千壑,衲被苍僧布法筵。
为美浮生贪著处,好将空寂化迷迁。六年岭际今犹见,行致天花覆八埏。
万叠晴云起远峰,举头极目见天中。江山如□民安乐,溽暑蒸曲秋不空。
殿础氤氲紫气生,石泉漉漉似流行。山蒸海涌薰风节,万物依时得遂亨。
日望天边起密云,月常皎洁日常晴。忧思禾槁民何福,腹内心煎意自怦。
阴极阳生建至和,飞花滕六玉山阿。从斯瘴疠同云捲,喜见民人相与歌。
绝迹高人隐翠岑,山连叠嶂白云深。欲经无觅通人处,时忽林风送磬音。
见说山中了道僧,不闻钟鼓不闻经。朝观树顶香烟袅,暮识禅机一镜明。
山深树密嵌幽岩,僧舍清虚门锁岚。有客问禅无觅路,已知出世不同凡。