步绕林泉侧,襟怀一洒然。酒酲昏易析,诗癖老难痊。
鬨息无尘地,寒生欲暝天。愿期明月到,同枕碧溪眠。
本觉不见觉,大梦非是梦。觉梦梦非觉,其归理则共。
兔鱼亦既得,筌蹄自无用。
襄阳曾赋赠行诗,邂逅扁舟得所期。胜迹好寻梅福宅,真游稍记习家池。
郢中白雪今谁和,汉上仙槎恰是时。冰酒直须多准备,寄声先报主人知。
缥缈烟云水石间,生涯见说足安闲。更烦细问黄龙看,合在尘劳合在山。
一室浮尘外,重门翠岭坳。愧非南土秀,辄继竹林交。
共喜逢佳节,狂游过碧郊。绿垂溪柳线,红舞野花梢。
历乱禽相语,芊茸草渐包。赏心须载酒,席地不诛茆。
野眺幽欢入,羁穷旧恨抛。川原真胜境,鸡黍亦嘉肴。
清唱溪泉激,虚谈佩玉敲。醉肠波浩荡,锐气虎炰炰。
天子今尧舜,吾门岂许巢。亨途行决矣,何必俟占爻。
去年冬少雪,二月春始晴。南游岘首山,东下石头城。
揉蓝染江水,烂锦贴园英。幽亭一杯酒,不用千载名。
迟明骑马听鸡号,雾露纷纷上鬓毛。烟宿平芜疑远水,风鸣高木听飞涛。
暖回宿草春初见,光动扶桑日欲高。横笛一声还出牧,稚儿无不笑吾劳。
平时沉伏草莱间,见说昌江治政贤。爱浃羽毛人自畏,诗成金玉俗争传。
一麾出守今行矣,万室倾思正惨然。祇恐又膺明诏去,蒙山无计重留连。
春风破穷阴,草木争秀发。纷敷作锦绣,晃耀映霜雪。
我行纵披赏,欲戴羞白发。相看一杯酒,聊以酬佳节。
起照青铜已鬓斑,早衰不似旧容颜。尘埃苒苒行其野,霜雪纷纷陟彼山。
稍忆辍耕栖垄上,不堪待罪久行间。阳台自笑云无定,华表应疑鹤未还。