不剪亦不斲,山楹在尘表。石泉声淙淙,秀谷自围绕。
是中玄览人,未见今日了。君固自无心,世亦不易晓。
梦奠何可攀,颓然泰山小。当时岩壑人,百世何矫矫。
清吟振霞缨,日翳群阴悄。
伟哉吴人周伯弜,国风雅颂今再昌。钧天洞庭不敢张,楚芈暗泣嗟穷湘。
庆祚三百多祯祥,呜呼四十乐府章。春宵剪烛飞兰香,浩歌激烈声洋洋。
贞魂义血流精光,奸鬼妒魄诛幽荒。土木闪怪踏雪僵,茫茫万窍塞鼓簧。
再洗律吕调宫商,金玉振耀齐铿锵。一清一浊均阴阳,风霆变化始有常。
咏歌唐虞及商汤,矇瞽献纳皆赞襄。煌煌天子朝明堂,永被金石无哀伤。
芳草萋迷征骑归,且依张负入书帷。
家园懒记间花草,蔬豆重甘旧藿葵。
崔颢能吟有陈迹,祢衡作赋想当时。
才能往往为身累,好读渊明饮酒诗。
王谢清游带越僧,共携山老坐吴亭。
身间不记为官日,落落吟诗读道径。
遥忆荒阶藓生好,木兰露重滴归情。
秋山松桂毕森爽,夜馆星河几晦明。
溪色乍凉双鹭下,雨声缠绝一蝉鸣。
经房旧掩青枫老,此夜无人月影清。
落日重云下,哀哀闻子规。
荆玉化为土,湘泪摧空枝。
彼禽复何怨,岁岁号春时。
春风自无情,众芳日夜衰。
冉冉无终极,哀乐徒尔为。
睇彼川上流,浩荡无前期。
中流望极山头寺,溪午闻钟泊柳津。
春草细沾微雨润,老松高与碧虚邻。
鹤归烟麓书堂废,虎去寒岩藓石皴。
无奈薄游归路晚,水边风旆湿片尘。
老来霅上经过少,不复虚常拜皎然。
窥庙野童惊古像,拊碑山客慕先贤。
雨多乱穿城过去,日上苍山绕郡连。
隔港木兰摇客棹,浦荷香散碧云天。
春色都将付海棠,群仙会处锦屏张。
约斋妙出春风手,子美无情为发扬。
异物留传因好古,南来箧笥伴一琴。
漳河流水去无已,魏主荒台久废深。
往日奸文须九锡,今朝片瓦尚千金。
所嗟人事多浮伪,谁识河滨古舜心。