凡物无美恶,适俗斯见收。
荆玉铁强献,随珠毋暗投。
苟曰道不同,其可相为谋,
知已尽沦丧,吾生行且休。
七十七岁潜山翁,见闻已尽如盲聋。
只在山边水边住,了得人空我亦空。
铁心石肠安晚节,未输金口而木舌。
此真难与时人说,明知独有高空月。
蒲长何已折,秋水碧相涵。
日照沙洲暖,鸳鸯睡正酣。
翠羽立蒹葭,巨蟹行沮洳。
狂僧淡墨间,无限沧洲趣。
浅水与平沙,烟光尽相接。
鸟立折茄茎,蟹上枯荷叶。
人寿能几何,百年犹一霎。
岂识貂蝉贵,且与渔樵狎。
饮涧不需瓢,采山时荷锸。
世人莫相嗤,吾自用吾法。
穷居虽寂寥,苦节谅难改。
青青山上薇,朝莫犹可采。
薇尽而长饥,饿死亦无悔。
古者夷与齐,清风弥亿载。
吾生癖而慵,烟霞成痼疾。
千山复万山,曾不厌深密。
广厦非所睎,分甘死蓬荜。
或问予如何,高明鬼瞰室。
山中良自好,住久乐已成。
山木有嘉荫,山禽无俗声。
永言辞世路,世路多不平。
亦以性疎懒,不能但劳生。
众人穷智虑,没齿常区区。
吾独不能尔,林卧安其愚。
聪明既寂绝,因之得玄珠。
其珠有夜光,终将破昏衢。