四山古木变精灵,闻得相呼来听经。
夜深经罢各分散,灯火满林如乱星。
西风吹客襟,客正白头吟。
无复欢娱意,惟伤迟暮心。
饱虹明远浦,饥鹘下荒林。
日月不相贷,人生那易禁。
饮罢唯图睡快,老来不作书痴。
一味古人糟粕,谁能更辨醇醨。
飞瀑挂晴霓,山门对小溪。
晓行青玉峡,时听白猿啼。
野竹樊蕉径,修桐间茗畦。
傥容分席地,便此卜幽栖。
烟生浦欲无,日莫潮初落。
客帆何处来,又近垂杨泊。
客袂只翩翩,家林何处边。
天寒愁远道,木落感衰年。
惨澹渔村日,凄凉雁渚烟。
秋来更多疾,空有梦归田。
黄鸟声中春意深,百花如梦已消沉。
午窗睡觉心无事,行过溪南看绿阴。
春泉青似澱,春嶂碧于螺。
远近随吾意,芒鞋幽兴多。
人生行乐尔,富贵复如何。
难与时人道,风前独放歌。
荷叶似侬鬓,荷花似侬妆。
夫婿常别离,羞见双鸳鸯。
采莲莫伤根,伤根不成藕。
因思藕不成,悔作征人妇。