城南星锦灿天中,瑞绕宫墙岁岁同。问道立深门下雪,披怀哎挹座间风。
松高泰岳千寻碧,花放河阳七度红。唱罢海筹无尽爵,明霞初拥日生东。
钧天瑶鼓振芳辰,历历蓬壶座上宾。粹白近连江夏裔,孤清遥接镜湖春。
菁莪迭咏中都化,桃李欣逢上苑新。只愧九方垂策后,蹇驽犹自滞风尘。
事到书空倍可嗟,遣愁惟藉酒杯奢。光天共质心如水,朗日宁防影射沙。
未必三人成市虎,终当一语释弓蛇。唫馀转重平生愧,虚道神羊解触邪。
颠毛频拥雪霜侵,累日牢骚付短唫。未肯酖人款叔子,终怀慈母识曾参。
身当磨蝎宫中老,路向羊肠历后深。却喜蒲团心弗动,尽教山鬼自浮沉。
向道春残卷舌宜,近来岐路更多岐。休论肺腑深三窟,就阅皮毛亦九疑。
好语终嫌鹰眼疾,朴心翻笑虎头痴。铜山自昔无常主,蜃海楼台得几时。
索居何用叹奇穷,涉世真惭老未工。原火空燃非有种,江涛自沸不因风。
忘情那复窥衷甲,炤隐还须藉且铜。读罢骚辞天可问,郁陶深处有神通。
惊涛声息梦粗安,晓起山云下笔端。院静到门欣有客,身轻阅世喜无官。
久邀牛耳修盟好,谁复羊肠畏路难。嗟子风尘能绝俗,新花错落夜唫残。
晴江波映百花燃,一路莺啼送晓天。北郭青山容我老,西堂佳句羡君传。
冷怀落得风生袖,归兴聊存月满船。谁问隽城人太瘦,作诗未拍少陵肩。
饱尽风烟几岁寒,裒然高韵矗文坛。声摇五夜飞金玉,色映千秋拥盖冠。
并秀巳无群卉在,后彫应作老成看。森阴偶寄骚人榻,累日豪唫属和难。
大都冲口似鸣蛙,遑计诗成璧与瑕。唱和有时随野鸟,品题率意第山花。
梦回久索文通笔,病起慵搜惠民车。却笑渔樵无韵侣,风烟推我作当家。