骊山禾黍已连阡,谁道强秦冢未迁。一炬咸阳山岳裂,肯留墓木倚云边。
温泉混混足堪奇,厌说唐朝洗浴时。千古污名流不尽,汤盘铭是帝王师。
望阙心雄百万兵,乘风破浪不留停。浈江江口逢渔父,一个鲜鱼米一升。
万叠林峦可住仙,拉朋高步我登先。九州风土皆娱目,独乐田畴大有年。
陆路崎岖不易行,波流湍激倍心惊。世途倾险都如此,那得停桡舟不横。
怪石岩峨撼百川,生成蜡烛倚云烟。至今风度人犹慕,万载荒陵咽杜鹃。
逐波穿浪泊龙游,渔笛声声过客舟。午夜醒来成不寐,异乡风月白人头。
扬帆逐浪过江湄,白眼何曾青转时。斗酒自娱还自笑,无边风月有谁知。
曾闻西子醉春风,映日荷花坠粉红。冷然一笑倾人国,怪得陶朱不愿公。
乌牛亦食江边草,长得放閒日夕眠。堪笑红尘奔逐客,劳劳只为利名牵。