峨峨长安城,落日游子入。
东风卷清气,欲进还自立。
行人不相知,竞逐短景忽。
纡余松声窅,泱漭岚气湿。
归嬴纸窗明,拈毫以收拾。
我自登山看白云,鹅群何事特相分。
此襟不许肥膻污,明日清茶说与闻。
直壁无恩锁厌人,玄宫佳胜似迷津。
不知商岭真忘汉,将谓桃源独避秦。
远树摇情低野甸,断云携恨卷秋旻。
从今要我如君勇,待伴韦郎过两尘。
世间丹粉竞纷纷,若个能知伪里真。
但使初心随眼转,不妨延寿写昭君。
展开阅读全文
太华天下特,故作四岳冠。
深深括神秀,眠到不忍换。
卷命付铁锁,坠魄化白汗。
险极岂不知,其奈癖未断。
会心难措辞,静处自把玩。
厚哉丘丈德,遗此青玉案。
我若图报之,岂可锦绣段。
拾遗老关陕,祇得平地看。
乃知希世缘,不在计与算。
古今多少慕,往往交臂散。
吾缘独何深,乃愿在一日。
归乡五千里,日夕方寸乱。
嵯峨仙掌岩,缥缈云台观。
会访扶摇公,与我分一半。
异方占瑞气,干吕见青云。表圣兴中国,来王谒大君。
迎祥殊大乐,叶庆类横汾。自感明时起,非因触石分。
映霄难辨色,从吹乍成文。须使流千载,垂芳在典坟。
昨问青柯远近,长歌一是无闻。
欲验朋从何处,请君自上重云。
清旷满虚襟,飘飘正不任。
道人初未晓,邀看枣桃林。
幽鸟窥红颗,泠风进绿阴。
匆匆难大嚼,双袖似囊深。
东岳行宫每每分,金方元气祇孤尊。
千秋像设严谁渎,万劫兵残岿自存。
肃肃阴风秋倍早,沉沉云树日长昏。
杜陵老子何多累,空忆真源只漫论。
掌形虽谬是天成,足迹镌来益可憎。
真忘恼人禁不得,步将林里听松声。