未伸博浪志,居此积忧忡。一命依麋侣,全军傍蜃宫。
身闲因性懒,我拙任人工。岛上风威厉,蓬蓬震太空。
飒飒风声到竹窗,客途秋思更难降。霜飞北岸天分界,月照家园晚渡江。
荒岛无薇增饿色,閒庭有菊映新缸。夜深寻友沿溪去,怕叩柴门惊吠尨。
我贵何妨知我希,秋山閒看倚荆扉。涛声细细松间落,雪影摇摇荻上飞。
诗瘦自怜同骨瘦,身微却喜共名微。家乡昔日太平事,晚稻香新紫蟹肥。
潮水如从天外来,澄光一片隐楼台。东山兴懒藏游屐,栗里花稀覆酒杯。
熟惯穷愁诗债逼,久安寂寞道心开。洗兵欲挽河犹远,利涉当前藉大才。
不飞霜色到疏林,芦雪枫丹秋已深。民习耕渔因土瘠,天留风月绝尘侵。
山容渐老添诗料,海气凝寒动客心。絺绤自看还敝甚,无衣空捣月明砧。
山空客睡欲厌厌,可奈愁思梦里添。竹和风声幽戛籁,桐筛月影静穿帘。
暂言放浪樵渔共,久作栖迟贫病兼。故国霜华浑不见,海秋已过十年淹。
沿溪傍水便开山,我亦闻之拟往还。一日无僧浑不可,十年作客几能閒。
书成短偈堪留寺,说到真虚欲点顽。正有许多为政处,仅将心思付禅关。
谩说哀猿择木难,锦标夺尽我徒看。宁堪独醒还如屈,也取新芳试浴兰。
命到饥来奚待续,冠当穷处自羞弹。应声却怪山妻语,也比鲇鱼上竹竿。
时当默处懒争鸣,夜向空庭独发声。低逐蛩号音不乱,高随蚓曲气还清。
官私却混今谁问,鼓吹难齐部未成。雨后竹中空自怨,并无飞羽宿啼更。
明知苦节却艰贞,九载相怜藉友声。丘壑有情推大老,色言欲避笑愚生。
入山地近区南北,此日情深胜弟兄。安得时时慰依傍,长如鸥鹭得随行。