旸谷生辉尚未炎,滕王亭子绿新添。雨馀折角诚堪异,海外依人半受嫌。
寻路入来皆茂草,隔溪处望映珠帘。主翁有恙因辞客,名纸烦通属典签。
鹭岛初来便识君,东山又共学耕耘。发肤无恙悲徒老,著述方成悔欲焚。
忽作閒心同倦鸟,俄焉长揖别高云。从今只合言于野,理乱都将置不闻。
岁岁思归思不穷,泣歧无路更谁同。蝉鸣吸露高难饱,鹤去凌霄路自空。
青海涛奔花浪雪,商飙夜动叶梢风。待看塞雁南飞至,问讯还应过越东。
重阳节至客心悲,托兴登临酒一卮。健挽石梁看没羽,醉摩字影读残碑。
当年运数终穷九,廿载忧危共此时。为问生涯在何处,黄花知以晚为期。
采薇往古事,敢曰继其踪。散弃成吾逸,逢迎自昔慵。
屐枯邀雨润,诗瘦倩云烘。即此寒山外,烟霞护碧笼。
常说为僧好,君今欲了缘。果然撇得下,祇便悟当前。
但使身无累,毋令世有权。释名余早定,不是爱虚圆。
蒿径难安仲蔚居,且同咄咄向空书。瞻天望切嗟无路,陟屺悲深悔绝裾。
如鬼未堪讥谒者,寡亲只合赋归欤。飘摇风雨栖难定,岂是吾家乏敝庐。
何处呼名浪得名,三挝万载竟留声。爰爰可待株难守,虩虩于邻震亦惊。
歇后何如同郑五,争臣未必动阳城。坟分黑白繇来广,莫令通人笑守硁。
暂将一苇向南溟,来往随波总未宁。忽见游云归别坞,又看飞雁落前汀。
梦中尚有娇儿女,灯下惟馀瘦影形。苦趣不堪重记忆,临晨独眺远山青。
磬声飘出半林闻,中有茅庵隐白云。几树秋声虚槛度,数竿清影碧窗分。
閒僧煮茗能留客,野鸟吟松独远群。此日已将尘世隔,逃禅漫学诵经文。