最是贫来韬迹宜,强争枘凿竟忘痴。客窗诗苦囊兼涩,旅梦春浓老不知。
失意无成知得少,灰心已久望燃疑。生嫌岂独刘惔妹,难笑东山掩鼻时。
难道夷齐饿一家,萧然群坐看晴霞。炼成五色奚堪煮,醉羡中山不易赊。
秋到加餐凭素字,更深吸露饱空华。明朝待汲溪头水,扫叶烹来且吃茶。
我自知人人未知,为人谋得己偏疑。拈诗且脱寒酸气,作梦偏多欣喜时。
卧学袁安愁饿死,乞同伍员欲投谁。可怜声应年来少,一味虚脾只自欺。
并无一事慰相知,占住桃源亦颇宜。诗债屡稽明月夜,酒缘偏误好花时。
频收静致留春雨,忽发新思寄柳枝。却讶渔人焉得到,遂令鸡犬也生疑。
和风催我出郊去,好鸟还宜载酒听。草色遥联春树绿,湖光倒映远峰青。
歌喉润处花初落,诗韵拈来醉欲醒。逸兴强寻豁目处,颓然独立望沧溟。
忆自南来征迈移,催人头白强支持。乐同泌水风何冷,饮学秋蝉露不时。
最幸家贫眠亦稳,堪怜岁熟我仍饥。仰天自笑浑无策,欲向西山问伯夷。
流离相见便欣依,闽粤周旋荷解衣。敢谓鲁连深自耻,不知重耳竟何归。
欲聆佳信频西望,却讶离群又北飞。但令双鱼无或间,困穷亦足慰周饥。
称名颇似足誇人,不是中原大谷珍。端为上林栽未得,只应海岛作安身。
种出蛮方味作酸,熟来包灿小金丸。假如移向中原去,压雪庭前亦可看。
壳内凝肪径寸浮,番人有法制为油。穷民买向灯檠用,祇为芝麻岁不收。