盆满黄金丛满霜,锦为屏障画为堂。留连不是因花恼,酩酊原非为酒狂。
羁旅魂惊亲舍远,簪袍晚滥主恩光。月明马上催扶醉,白玉珂声汉署香。
彩毫字字拂清霜,兼品题封到草堂。范叔不知寒作假,相如定是渴来狂。
苏湖气味浑相似,衣马轻肥倍有光。独怪朝参疏懒甚,朝朝想像御炉香。
八千椿树几淩霜,萱草萱花共北堂。但得阶庭留戏彩,不应诗酒尚佯狂。
蟠桃更献千秋颗,银烛谁分此夜光。一客燕台家万里,几回温清待黄香。
旧国霜前白雁来,茅斋寄在小城隈。旁人错比扬雄宅,江上徒逢袁绍杯。
万事纠纷犹绝粒,百年多病独登台。此身未知归定处,怀抱何时得好开。
武陵一曲想南征,怅望秋天虚翠屏。多病独愁常阒寂,簿书何急来相仍。
扬雄更有河东赋,方朔虚传是岁星。速宜相就饮一斗,山阴野雪兴难乘。
似君须向古人求,想见归怀尚百忧。卜筑应同蒋诩径,春风回首仲宣楼。
渔吹细浪摇歌扇,天入沧浪一钓舟。谷口子真吾忆汝,何时更得曲江游。
此生已愧须人扶,细学何颙免兴孤。岂有文章惊海内,几回书札待潜夫。
尊当霞绮轻初散,酒忆郫筒不用酤。不是尚书期不顾,五陵佳气无时无。
积雪飞霜此夜寒,强移栖息一枝安。故人情味晚谁似,百遍相过意未阑。
盘出高门行白玉,花边立马簇金鞍。此时对雪遥相忆,信有人间行路难。
中丞问俗画熊频,况复荆州赏更新。多少材官守泾渭,早闻黄阁画麒麟。
岸容待腊将舒柳,江县含梅已放春。此别应须各努力,正思戎马泪盈巾。
横笛短箫悲远天,断肠分手各风烟。不知明月为谁好,偶触愁人到酒边。
绣羽冲花他自得,春渚落日梦相牵。短衣匹马随李广,虾菜忘归范蠡船。