娇姿艳质号花王,魏砌姚阶羡紫黄。
更有一株何处种,天然标格出扶桑。
岩谷虽芜松尚存,溪门僮仆伺朝昏。
林泉清兴真飘逸,月满轩窗酒洒樽。
瑶池结实几千春,曾种河阳花满城。
若问武陵先日事,相逢俱是避秦人。
放鹤空庭竹似宾,轻风晴日绿筛金。
幽人宁使食无肉,不可轩墀少此君。
画阑倚玉对佃红,娜袅翻阶放艳农。
自笑主人无个事,年年携酒祝东风。
修己师曾子,为人谋必忠。
信诚交以道,传习熟加工。
阅墙兄弟不相容,尺布犹怜尚可缝。
让位介然如弃屣,盛哉至德厚无穷。
丹扆六箴真药石,童君不饵夭天年。
宴游亵狎比群小,灭烛筵边血溅鲜。
燥发金丹柳泌诛,长生妙药已成虚。
穆宗心眼可昏惑,不省张皋覆辙书。
唐世闺门少谨严,三纲浊乱有由然。
晋阳挟父私宫妾,巢刺王妃不可言。