痛忆梅开易得残,既残憔悴不堪看。
年年长被清香误,争似闲栽竹数竿。
红云绛雪镂繁华,侍宴流连彻暮鸦。
车马不来歌吹断,春风一半属谁家。
云叶重重护雪花,玉人隐隐隔窗纱。
虽然不带微酸味,免与时人置齿牙。
范子经年别陆郎,陆郎远致一枝香。
料伊正作关山梦,望见梅花也断肠。
素衣缟袂影蹁跹,不是天仙是水仙。
老杜吟魂香禾歇,至今犹绕耒阳边。
中条隐士裂唐麻,角里先生就汉车。
一种寒酸真本色,羞将槁淡博繁华。
一番摇曳一番空,香在山蹊野径中。
不是老枝藏处密,如何禁得许霜风。
明知身是雪霜姿,瘦骨棱棱不入时。
但得春风盈宇宙,老翁也要逐儿嬉。
宣城妙品世无双,不肯随时一样妆。
党锢诸贤销铄尽,至今千载骨犹香。
雪弄新晴月带霜,风窗暗送几分香。
翠禽飞过偷相语,不是徐妃也半妆。