老子平生怕热瞒,论心只可话馀酸。
刘郎枉了夸豪杰,甘向伾文托岁寒。
展开阅读全文
一夜蟠龙裂翠鳞,土花深护玉精神。
苍寒满树黄昏月,碧老孤根太古春。
姑射香薰荷制好,逋仙青入草衣新。
料应不为天风冷,自恐冰肌受点尘。
铁骨槎牙花四五,虬皮封裹晕烂斑。
极知不似君芳洁,也要相依度岁寒。
问讯南枝开未开,花禅许我日徘徊。
桐江一缕清风在,莫误刘郎物色来。
素面何曾学艳妆,子肥刚带苦心肠。
谁知划被虚名误,汙却莲花是六郎。
靖节当年不赋渠,僅题一字果何如。
分明诗是梅花样,剩说梅花诗更癯。
虚窗净几坐劬书,姑射仙人伴我癯。
谁笑月明家四壁,案头犹自有珊瑚。
月横鹤膝影阑干,枕石眠云几岁寒。
宇宙一身今老矣,潇潇风雪拥袁安。
妇舌安能困董宣,曹郎那解汙张翰。
任君百计相薰炙,本性依然带点酸。
村北村南眩玉田,孤芳岁晚转幽妍。
老天恐被缁尘染,著在残山剩水边。
冰融雪化一须臾,清脆圆鬆压塞酥。
我有牢愁三万斛,问君消得几分无。