翩翩彩笔赋梅花,只忆朝云不忆家。
为说坡仙休怅恨,昭君犹自弄琵琶。
姚子编文去取难,将渠例与白歌删。
后人要识心如铁,却向桃花赋里看。
疏花鼎立睨霜风,二季居然侍一翁。
生愿素丝无点汙,黑衣人自作三公。
玉雪缤纷数丈花,石湖老子极称夸。
渠侬不是琴台女,那得生来傍酒家。
我爱溪桥半树开,几回觅句当衔杯。
江南不欠花如雪,自是游人不看来。
由基去后挥瞻来,不惯穿杨惯射梅。
寄语东居莫涂抹,牺樽自是木之灾。
风撼千林木叶摧,冰霜国里早春回。
一枝参透乾坤縕,生意都从小雪来。
丰标病后维摩相,骨骼穷来贾岛诗。
我亦清臞花莫笑,相逢休要话轻肥。
瘦削丰姿淡伫妆,三三两两立冰霜。
春风只爱私红紫,可是梅花欠主张。
青女欺花战未分,花神直诉与东君。
冰山回首知何许,依旧山人住白云。