梅夸清节忒高寒,松受微封合骏弹。
毕竟两君俱强项,大夫未必爱秦官。
小杜文章小李歌,诗名还有小东坡。
莫欺一点丰姿瘦,著得清香尽自多。
淡把猩猩血染成,涴他玉雪一生身。
相形倘在骊黄外,未必张良似妇人。
雪飞不到越王台,万树千枝满意开。
花太清高天也妬,转教滕六御风来。
莫是夷齐纪出身,又疑洛下见机云。
世人苦被风情累,也把妖名涴却君。
仙姝拥佩出云堆,光射瑶林万蚌胎。
只可范家村里照,不须移影过苏台。
贾少难逃赋鵩灾,终童不载使缨回。
只须浪作争春态,留取孤芳殿后开。
诗老流离蜀剑关,放臣憔悴楚江干。
争如留取微酸味,莫逐浮花一笑残。
仪真谁种满林梅,兵后危枝半草莱。
便使萧条君莫欢,也曾惯见太平来。
老郑东都一钜儒,未知柟树与梅殊。
平生博识犹如此,何况儿曹不读书。