飘零大半委山坡,雨雪无情尚折磨。
纵有风流前辈在,贞元朝士想无多。
峡江西去锦官城,闻说梅龙绝可人。
不识年来无恙否,武侯祠柏已成薪。
笛声未了鼓轰雷,尽道梅寒苦要催。
抵死争春如许急,有花毕竟待时来。
不入时妆辈行羞,一生槁淡乏风流。
任君约遍宫黄额,莫管村姑守白头。
疏花斜映玉玲珑,曾见诚翁与放翁。
犹有旧时相识在,几回搔首立春风。
杜老花边惯撚须,却怜花傍驿亭居。
德公便使游城府,肯受红尘半点无。
刘叟空将芍药夸,欧公浪谱牡丹花。
如君更把丹花品,俗了吴门一范家。
才子随班下斑墀,精光九出射晴曦。
看来不是文章瑞,似是梅花恨杀伊。
千林摇落梅新蓓,万卉披猖菊未莎。
岁晚幽人空谷里,渊明和靖不争多。
蹋雪迢迢过水涯,翠禽见客却咨嗟。
此翁只识孤山路,不识玄都观里花。