南窥海岭北江津,截断青山客路尘。
千载子真应冷笑,吾侬不是守门人。
朝暮相催鬓易星,酸风无奈送悲声。
丁宁莫过黄芦塞,月落霜寒客半醒。
庑下浮沈老伯鸾,树间寂寞隐申蟠。
主翁倘解怜芳洁,莫作藤萝枳棘看。
含冰茹铁似枯槎,淡月蒙蒙四五花。
多少人家夸富贵,数枝和雪写山茶。
红蕊盈盈费刻镂,芳心未露似含羞。
俗儿鼻孔难凭据,只道无香划恁休。
青子累累荐几何,眉颦齿软怎消磨。
可怜只识闲滋味,不道酸心事尚多。
弹压群芳不敢开,清高地位隔尘埃。
抬头一见风霜面,莫是花中御史来。
飞甍面面枕冰霜,云抵轻纱月抵窗。
莫怪能寒吟彻夕,一生无梦到沈香。
忍饥抱冻老穷崖,一点檀心未肯灰。
夷甫彦回空似玉,却曾遗臭汗青来。
月射云绡印玉腮,风穿罅隙度香埃。
莫将易向花边读,惹得周公入梦来。