寥落云司庭半虚,有功此去更何如。西台月下幽人榻,南国星随使者车。
寒雁不堪云暝夕,秋风况是叶飞初。秣陵若遇相知问,为道疏狂病未除。
风吹枷锁满城香,簇簇争看员外郎。岂愿同声称义士,可怜长板见亲王。
圣明厚德如天地,廷尉称平过汉唐。性癖从来归视死,此身原自不随杨。
破窗不奈西风冷,况复萧条一敝裘。疏雪飘残忧国泪,寒更敲碎贯城愁。
悲歌劳扰惭燕士,坐卧浑忘是楚囚。四海寻家何处是,此身死外更无求。
疏狂忘却一身忧,思入苍生始解愁。万事无成怜我拙,百年有恨倩谁收。
每思北阙开宣室,羞对西风泣楚囚。且喜阴云薄欲散,依稀遥见凤凰楼。
锁合西台烟雾浮,孤灯相对夜悠悠。寒欺草榻凉如洗,风卷星河动欲流。
报主独怜成孟浪,论交谁复忆同游。相知旧月情如许,犹自偷穿入气楼。
阴阴朔气满皇州,烈烈悲风暗凤楼。吹合冻云寒欲雪,蹴低霜干鸟应愁。
百年执法归廷尉,四海何人怜楚囚。闻说右军曾远寄,蒲葵珠玉莫空投。
寒灯高照影参差,樽酒长吟慰梦思。十载交游仍倚玉,百年骨肉更相知。
追谈云雨如前日,品第亲朋异昔时。明月不嫌草榻冷,徘徊照我去迟迟。
风满孤城泪满巾,高寒偏傍薄衣人。晴烟亦逐阴云冷,诗思应随白发新。
归去此身方属我,愁来何事最伤神。边陲戍马中原盗,惆怅羞称自靖臣。
老天留我报君身,惆怅蹉跎又一春。几度丹心连血呕,数茎白发带愁新。
回思往事真堪笑,自幸更生似有神。璞在不妨仍泣献,踟蹰无计达枫宸。
残雪禁春亦不迟,晴烟送暖入帘帏。香飞别院梅初发,影过新痕日渐移。
风卷寒云山曝画,晴归庭树鸟吟诗。年来疏懒涩佳句,欲报琼瑶愧项斯。