昨日武陵溪上雪,今朝特地开晴。故留佳景付行人。琼田千顷熟,琪树万珠春。好是长松飘坠屑,天花时下缤纷。桃源何处更寻真。腰悬明月佩,直访玉华君。
百罚深杯,都不记、归来时节。仿佛听、重城更鼓,催成离缺。江上愁心山敛翠,津头夜色沙如雪。渐中年、怀抱更深交,难为别。歌声缓,行云歇。尊酒散,香尘灭。想来宵何处,乱山明月。得意春风群玉府,第名早晚黄金阙。但相思、莫遣雁来时,音书绝。
寒梢冰破,问何人远寄、江南春色。似是天怜为客久,报我春归消息。茅舍疏篱,故园开处,两岁关山隔。天涯重见,向人风味如昔。谁念月底风前,当时青鬓、渐与花颜白。不恨一番花阴早,恨把年华虚掷。嚼蕊含香,攀条觅句,拚醉禁愁得。酒醒还是,梦魂数遍归驿。
登高作赋,叹老来笔力,都非年少。古观重游秋色里,冷怯西风吹帽。千里江山,一时人物,迥出尘埃表。危阑同凭,皎然玉树相照。惆怅紫菊红萸,年年簪发、应笑人空老。北阙西江君赐远,难得一枝来到。莫话升沈,且乘闲暇,赢得清尊倒。饮酣归暮,浩歌声振林杪。
夜雨落花满地,晓风飞絮连天。苦无春恨可萦牵。只数年华暗换。生意惟添白发,化工不染朱颜。老来愈觉欠清闲。梦想故园春晚。
悠然堂上,山色浑如画。堂下梅花未多谢。向小亭、留客处,晴雪初飞,香四面,不比茅檐低亚。绿窗帘尽卷,吹到眉心,点缀新妆称闲雅。缓歌喉、余舞态,云遏风回,须信道、欲买青春无价。任匆匆、归去酒醒时,镇梦绕琼梢,月寒清夜。
鸳瓦晓霜浓,酒力渐消寒力。好是一堂和气,胜十分春色。髯翁笑领彩衣郎,同祝寿千百。看取明年欢宴,更强如今日。
两鬟娇小,向尊前、未省修蛾攒碧。唱得主人英妙句,气压三江七泽。病怯遐征,老添离抱,我是愁堆积。故园归梦,等闲吹堕南国。况是耐久交情,经年方幸,接从容辞色。告别匆匆聊共醉,惜此分阴如璧。锦瑟华堂,明朝回望,暮霭迷空隙。相思何处,风林月挂纤魄。
杨柳梢头月未残。杏花开尽却春寒。宾鸿社燕寻常别,渭北江东别更难。尊欲尽,夜将阑。明朝马首便长安。悬知不作人间住,归去春风玉笋班。
富贵楼台玉琢成。更移玉节下西清。才高不数梅花赋,笑捻琼苞泛寿觥。莲幕静,宝香凝。春风和气自然生。要知他日调元手,看取今朝雪里情。