我方治地种秋芳,君亦濡毫拟擅场。
待得君归醉重九,捷旗如我菊花黄。
共惜年华未立名,路岐终日轸羁情。青春半是往来尽,
白发多因离别生。楚岸帆开云树映,吴门月上水烟清。
东归自有故山约,花落石床苔藓平。
许国才年少,胡为绝塞行?一身凭汉节,匹马出长城。
月色侵裘冷,霜花拂剑明。燕然何处所,石上自题名。
停车晓烛前,一语几潸然。路去干戈日,乡遥饥馑年。
湖波晴见雁,槐驿晚无蝉。莫纵经时住,东南书信偏。
漠漠杨花灞岸飞,几回倾酒话东归。九衢春尽生乡梦,
千里尘多满客衣。流水雨馀芳草合,空山月晚白云微。
金门自有西来约,莫待萤光照竹扉。
好去昌吾道,谁能滞故乡。壮怀云万里,吟兴月三湘。
浦阔鱼吹浪,天低燕语樯。祝融青眼在,南极想辉光。
离筵别棹暮江滨,红树青山映白莼。一过江南风景异,两行衰柳送行人。
乱蓬无根日,送子入青塞。苍茫万里秋,如见原野大。
鸟雀寒不下,山川迥相对。一马没黄云,登高望犹在。
惊风忽然起,白日黯已晦。如何恨路长,出门天涯外。
瞬息光阴便百年,壮时无谓此身坚。
莫随白日悠悠去,要见先民的的传。
心耻文俳似班马,眼看青紫自头旋。
望云飞鸟长天外,临水不知鱼在荃。
沈吟岩野意不展,燮理一身居屡迁。
愿学只知依孔圣,懒从禅客问因缘。
圣门子贡最明达,肯使宫墙但及肩。
天生我才朴更拙,未逢良匠入雕镌。
清漳见公二十载,论仁一句期超然。
致知两字足功力,方信能行穷化先。
南山文会未振起,公今远去岷江边。
闻说豺狼卧当路,日向黄昏休更前。
况复江城动鼙鼓,四时烽火长相连。
征轮决去曳不止,男儿性命绝可怜。
晓月子规惊别梦,冥冥空有泪痕溅。
临岐相赠要切语,慎勿使我空华颠。
孤帆高楼鄞阳城,万顷清流一应声。青鬓初随衰草谢,白云还傍故山行。
梦中美酒酬枚乘,江上秋风属屈平。愧我一生潦倒甚,全无佳句答长庚。