寂寞清明日,萧条司马家。留饧和冷粥,出火煮新茶。
欲别能无酒,相留亦有花。南迁更何处,此地已天涯。
看舞颜如玉,听诗韵似金。绮罗从许笑,弦管不妨吟。
可惜春风老,无嫌酒醆深。辞花送寒食,并在此时心。
再钻巴火尚浮家,去国年多客路赊。
那得青烟穿御柳,且将银烛照京花。
香鬟半醉斜枝重,病眼全昏瘴雾遮。
锦地绣天春不散,任教檐雨卷泥沙。
想见吾儿挈我孙,浇松烧笋杏花村。
自怜久罄青蚨橐,犹喜能赊绿蚁樽。
万事是非双鬓识,十人兄弟一身存。
春残决合为归计,未听啼鹃已断魂。
旧隐经都会,佳城入孔家。春云低拂马,山路曲萦蛇。
只隔飘香处,犹疑坏圃花。九原无晓夜,谁管夕阳斜。
官舍劳君载酒寻,病多无柰踏芳心。孤亭岁久青松老,曲径春残碧草深。
友义昔曾称管鲍,诗名今岂下高岑。黄鹂紫燕如知喜,并舞双飞接好音。
佳游得令辰,过此不为春。
一境风光秀,万家烟火新。
燕初飞玉殿,草不染香轮。
逼水蒲牙短,围堤柳带匀。
纵谈高出古,落笔健生神。
日暮还醒去,林化应笑人。
层层磴道上淩空,气结真龙别有宫。幻出峰峦天上下,閟开岩洞各西东。
瀑帘竟日纷鸣雨,鹤驭何年稳御风。向夕息徒无处所,山家应在白云中。
岭外春过半,途中火又新。殷勤清远峡,留恋北归人。
诏许归田乐暮年,应知圣主重才贤。五朝恩宠谁能并,一代文风独擅专。
旧业剩栽陶令菊,图书满载米家船。春风送别长安道,多少衣冠集祖筵。