岩根石溜自涓涓,一见尘劳顿洒然。惟有开山老尊宿,无心可洗亦无泉。
君子志於道,出处非一端。
伊尹负鼎俎,颜渊东瓢箪。
斯自理适当,匪缘情所安。
超然达者致,邈矣谁可攀。
嗟嗟狂若狷,狥已缺其完。
轩冕死不释,山林趋不还。
我爱邵夫子,醇气充见颜。
群经究彼邃,古史阅而删。
不为诡异行,已蹈时俗难。
逃名去其奥,築室伊洛间。
抱业舍仕进,竭心奉亲欢。
脩竹当环堵,寒流日潺潺。
问谁从之游,结驷款其关。
兹予久欣慕,欲往良独艰。
幸君适河内,至此解征鞍。
僚友恃交旧,屈致及门阑。
前迎倒我屣,布席罗雕盘。
高谈未一二,长揖忽归骞。
不意馈双鲤,剖腴出琅玕。
何以报嘉惠,永怀金与兰。
归来厩马踏堤沙,回首彤楼路渐赊。
遥想禁门金锁合,一庭月浸紫薇花。
逐出堪羞子溥,归来可重渊明。
试问七松处士,何如五柳先生。
已赜希微理,知将静默邻。坐忘宁有梦,迹灭未凝神。
化蝶诚知幻,征兰匪契真。抱玄虽解带,守一自离尘。
寥朗壶中晓,虚明洞里春。翛然碧霞客,那比漆园人。
舟横别港赴鸥约,人立斜阳等燕归。
心事一春拈不出,两堤杨柳又绵飞。
片云筛雨过横塘,衬断苹风作晚凉。
意快短檠推不照,柳边听月对啼螀。
买褚得薛前闻曾,我今所得添嘲呼。文荡师碑录明诚,魏栖梧乃褚名更。
婵娟来迟罗绮胜,是耶非耶宛平生。冯公击赏逾兰亭,有若似圣子夏盲。
翁王后先详证明,洗出真面庐山青。河南遗法二薛承,薛稷亦是魏家甥。
当时薛魏世并称,北海仙手太湖精。开元之间继有声,栖梧合系宰相徵。
不见姓字唐表登,石趺久化夏后城。仅传此纸仍难凭,古来几辈书入能。
一艺并悭身后名,消磨岁月三折肱。捧心丧志予其惩。
伫望何时了,相思不计年。芳华空自惜,尺素向谁传。
细雨曾和泪,冰心对所天。肝肠如铁石,风月自娟娟。
佳人成古石,藓驳覆花黄。犹有春山杏,枝枝似薄妆。
万劫难灰伉俪心,舟中过客底愁侵。倚门两载嗟行役,知比冈头望更深。