昔日题舆愧屈贤,今来还见拥朱轓。笑谈二纪思如昨,名望三朝老更尊。
野径冷香黄菊秀,平湖斜照白鸥翻。此中自有忘言趣,病客犹堪奉一樽。
卓荦东都子,姓名闻十年。
穷冬雪塞空,千里至我门。
子足未及阈,我衣惊倒颠。
仆童相视疑,寮吏或不然。
俛首鹄鹤啄,进趋凫鴈联。
青衫靴两脚,言色倩以温。
於公门岂少,乃独得公懽。
受知固不易,知士诚尤难。
我思屈童吏,欲辩难以言。
觞豆及嘉节,高堂列群贤。
文章看落笔,论议驰後先。
破石出至宝,决高泻长川。
光晖相磨晻,浩渺肆波澜。
寮吏媿我叹,仆童恪生颜。
我顾寮吏嘻,士岂此以观。
此聊为戏耳,以惊仆童昏。
士欲见其守,视其居贱贫。
欲知其所趋,试以义利干。
我始识其面,已窥其肺肝。
礼有来必往,木瓜报琅玕。
十年思见之,一日舍我还。
何用慰离居,赠子以短篇。
禀性实无用,干名谬所望。中为禄仕逼,误有世俗偿。
组绶见羁縻,簿书正抢攘。语言畏时忌,谈笑忧事妨。
往者托山林,未能下羲皇。迩来失吾真,终日几发狂。
期会非本务,米盐岂大方。洒心赖篇籍,发兴依松篁。
朋友素所畏,道路阻且长。怨极倘见思,寄声慰离肠。
野客赏春怜物华,不将手触新开花。且留林下引狂蝶,看舞东风倾绿霞。
相违虽不远,相送亦应难。宝剑脱为赠,瑶琴何处弹。
行装三伏雨,孤棹百重滩。想到家林日,犹怀荔子丹。
永夜深悲辍笑欢,梦回还复报晨餐。閒门少客犹多病,旧业无家漫有官。
四序槐榆频改岁,九原风雪倍愁寒。多情莫咏频蘩句,白发伤心和正难。
争如天上弄银河,不使鸣榔乱我歌。有酒只邀王母醉,托身明月挂婆娑。
朽骨枯茎未必灵,行藏何苦访君平。问津世路心先懒,买地江干计已成。
解向急流求勇退,便知幽事合关情。裕陵将种今谁在,但恐君王问姓名。
我生学语即耽书,万卷纵横眼欲枯。
莫道终身作鱼蠹,尔来书外有工夫。
郁盘苍翠有千株,绝顶肩舆兴自扶。天辟陡崖如拥剑,风回飞瀑尽含珠。
山僧偈向巢间发,湖妓妆从镜里铺。逢胜便思云卧稳,未须投暝问樵夫。