老来多积感,久别语翻稀。亭竹栖烟薄,江风吹浪飞。
闲情同落落,衰影自依依。应念吾生拙,中宵慰息机。
行庐山色暝,七夕夕郎归。引手明河近,回瞻列宿稀。
新凉生禁树,余曝入宫衣。天巧宜频乞,惟于宦路非。
林塘一曲偶凭栏,试问清阴把钓竿。瞥见浮个下深碧,鱼游萍底不知寒。
高闲清制尚依然,试茗萧斋一榻边。秋水涧深朝听雨,落花风过午生烟。
缥囊珍重三千首,僧院销沈二百年。不是彦先能好事,几回遣韵委流泉。
溪上一篙春水,林间几个流莺。野客半醒半醉,江南江北关情。
面交终日自为群,同在长安晚识君。
消散名心真沃雪,轻狂痴梦假行云。
洁杯剧饮因花醉,角枕微寒与妓分。
不是夜深私语密,遥天新雁岂堪闻。
曾披汉史羡冥鸿,身脱虞罗汉已终。
遥望仙舟悲逝水,独留荒冢泣寒蛩。
碑欹有字腰垂断,树老无枝腹半空。
不敢折巾强自附,为君沽酒酹秋风。
高斋语来瞑,偶尔成幽憩。峥嵘石色古,窈窕川流细。
新月在疏篁,娟娟自相媚。顾此群籁寂,恍焉睹真际。
欲叩俄已忘,呼杯但成醉。
虞山老桧三株青,斗坛半掩招摇星。
道人丹成化鹤去,三桧夭矫飞龙形。
是谁手植经千载,曾见昭明读书在。
几回天上葬神仙,不独人间变桑海。
古人今人绕树行,古今人去树长生。
乃知劲气合元化,不与凡木争枯荣。
长洲老石好异者,百里携杯游树下。
浩嗟天下有树此树无,我去此树何人图?三日经营双眼力
,满空苍翠移真迹。
鹤骨虬筋左纽文,雷裂霜皴古秋色。
日暮袖归归不得,满山风雨山灵惜。
居然赠与卧云人,长啸寒风生石壁。
於乎!石君诗画天下知,此笔尤为天下奇。
劝君风雷当掩户,恐化蛟龙擘空去。
一夜春雷发,群蛰自相语。神龙岂不劳,人间要霖雨。