金川万骑蹴烟尘,叩马难将大义陈。妻女一时同殉节,君臣千古有完人。
魂归罗刹江声壮,碑照秦淮血影新。咫尺孝陵松柏路,夜深风雨走青磷。
蒸暑尚未减,佳夕忽我临。顾兔细云衢,宛虹垂华林。
绮窗弄玉笛,朱楼理瑶琴。缥缈入银汉,凄凉杂清砧。
露辉金剪刀,风引素丝针。始妒合欢扇,次爱鸳鸯衾。
仿佛琉璃帐,依稀环佩音。感物兴叹息,莫言辰与参。
翳翳翠微暮,采蕨人未还。我马嘶忽惊,虎迹空连山。
谁能绝恐惧,余亦趋禅关。借问持篚人,信往遭祸艰,潜身度密箐,趋避力孔殚。
馁腹藉少充,纵死辞羸孱。偷生豺狼窟,人命轻豆箪。
念之迫中肠,吏责何由宽。老僧供薄粥,挥退不拟餐。
忍饥度深夕,庶以齐恫瘝。穴鼠号顾我,余粮亦奚干。
恻怛吾同人,不言心已酸。四邻寂鸡犬,闇室候夜阑。
明晨忍遽出,菜色吾重看。
松带飞雪暮,檐支落日闲。重岩看不厌,绝胜五台山。
三节还乡兮挂锦衣,碧天朗朗兮爱日晖。
功成道上兮列旌旗,父老远来兮相追随。
家山乡眷兮会时稀,今朝设宴兮觥散飞。
斗牛无孛兮民无欺,吴越一王兮驷马归。
鸾飘凤泊酸斋字,不见经年熊倍新。案上博山炉欲活,阶前书带草初匀。
倚墙间杀竹尊者,入坐欣逢石丈人。至竟公家春信早,寒梅槛外已精神。
银河耿耿夜悠悠,怅望双星独倚楼。莫更修成仙眷属,须知一会一年愁。
荏苒年华不可留,天涯飘泊数登楼。霜飞桐叶千家雨,风散蝉声万树秋。
寒杵乍惊边塞梦,巧针偏系暮闺愁。月华惨淡寒无色,应是嫦娥妒女牛。
何关人事说年年,泼眼银河分外妍。间杀半湾无主月,幻成一片有情天。
别离最苦仙难免,飘泊经秋客可怜。夜半那堪邻舍女,喁喁乞巧不知眠。
护霜云映月朦胧,乌鹊争飞井上桐。夜半酒醒人不觉,满池荷叶动秋风。