白云藏古寺,钟磬出东林。殿覆千年树,台封百尺阴。
一灯悬慧照,片月见禅心。愿受维摩戒,空山理梵音。
采秀深溪沚,高人思不穷。
仙岩回合里,灵壑杳茫中。
震泽余霞接,淞陵曲墅通。
夕沙流素月,秋水逗宾鸿。
花色弥霜镜,渔歌递远空。
一舟沿泛处,萧洒更谁同。
小园泥滑又妨行,破晓东风始放晴。
九十日春将解印,两三杯洒自寻盟。
花依好竹如年少,人对青山俱老成。
俗容不来清意足,一吟聊复畅幽情。
含酸梅子渐生仁,莺老花飞迹已陈。一夜南风摇斗柄,明朝烟柳不关春。
燕翼初干绿满池,桑阴收尽麦黄时。
一年春事又成梦,几日愁怀欲废诗。
白日不我待,志士心悲伤。
功业一无就,双鬓镜中苍。
古人有遗训,日进期无疆。
读尽天下书,拄腹复撑肠。
谈笑折强虏,风尘靖四方。
收复旧版宇,万国来梯航。
爵禄安可羁,高蹈从子房。
兹事属吾辈,终夜不能忘。
朝来滴翠山光好,无数枝头乱啼鸟。鸠杖横拖过短桥,小池倒浸梅花老。
穷达虽有命,逋逃诚负累。背恩已偷生,临危未能死。
得罪既不测,中心怅无已。厚颜羞朋友,囚心愧妻子。
圣日始东扶,徂年迫西汜。方违盛明代,永向幽泉里。
况当此春节,物候惊田里。桃蹊日影乱,柳径秋风起。
动植皆顺性,嗟余独沦耻。投笔不重陈,此情寄知己。
东方看欲曙,三五斗参横。月影斜穿竹,鸡声远逐莺。
花街红露腻,柳浪翠烟轻。沧海升朝日,春光满太清。
丽日红霞烂锦茵,浓和花气欲熏人。声声鶗鴂催归急,止剩今朝一日春。