客路逢初度,家山怆梦思。风尘催我老,门户仗君持。
深柳堂前树,双雏膝下儿。还应念行役,归去那能期。
自作黔娄妇,饥寒二十年。功名蕉覆鹿,岁月箭离弦。
乞食依长铗,还家少薄田。穷途吾不悔,累汝卜金钱。
春色撩人不奈渠,红尘无处可飞凫。悬知桃李付流水,来看垂杨十万株。
贫游无定踪,乡信转难逢。寒渚暮烟阔,去帆归思重。
潮平低戌火,木落远山钟。况是渔家宿,疏篱响夜舂。
贪向津亭拥去车。不辞泥雨溅罗襦。泪多脂粉了无余。酒酽未须令客醉,路长终是少人扶。早教幽梦到华胥。
不为萧娘旧约寒。何因容易别长安。预愁衣上粉痕干。阁合深沈灯焰喜,小炉邻近酒杯宽。为君门外脱归鞍。
绿阴丛里浣花村,懒性朝来学灌园。地僻烟霞藏竹坞,夜凉风雨到柴门。
敢论宣室虚前席,犹记黄封赐上尊。自爱閒林专一壑,树声长送水潺潺。
人间久厌雨,最快是初晴。
骤见碧林影,喜闻归雁声。
乾坤一苏醒,耳目两聪明。
寄语浮云意,休来污太清。
自入李杨河,青山两岸多。马当峰夹险,龙渡峡流梭。
突兀一拳石,奔腾万顷波。今朝逢小至,击楫大风歌。
朔土秋气高,日夕来凉幰。
鸿雁已南乡,游子寒无衣。
履霜戒坚冰,几者动之微。
所以漆室女,浩叹忧园葵。
烨烨阶下兰,一夕遽变衰。
愁来谁与语,有酒聊自挥。
故乡岂不怀,我行尚迟迟。
百年同适客,何事主叹悲。