山禽一处一般声,不是乡音便动情。多是江南子规鸟,天津桥上对人鸣。
黄茅垄上雨和泥,苦竹冈头日色低。自是行人行不得,莫教空恨鹧鸪啼。
溪深不比海子深,一物从来有一心。野凫赶鱼溪上去,鹧鸪飞过野凫沉。
战马嘶江上,寒生枫树村。新兵五都尽,旧业几家存。
共倚中朝盛,谁将上策论。梁鸿避世者,宁复老吴门。
华亭未奏捷,烽火更西湖。海舰贼来去,天兵功有无。
人心多为汉,国计竟全吴。野哭徵求尽,苍茫寒月孤。
庄剑击,伯剑翼,一家两人自相贼。天当与贤胜人力,剑生岂是屠龙客。
忙忙劳人三举玦,座上谋臣面无色。谋臣计失失敌国,敌县虎口虎不食。
杯酒之间天解厄,此机老增亦何识。徒为竖儿滋叹息,竖儿竖儿策不长。
富贵先思归故乡,凶暴为德凶暴亡,至死不知仁义王。
眉疏目朗姿圆通,诗书万卷罗心胸。
华阳三茅仙洞中,凤笙隐隐和松风。
薪林图识呈梁公,朱砂曾青霜雪容。
服之身体飘轻鸿,积金涧泉东复东。
山中宰相那无功,昭阳竟作单于宫。
世间相传墨薮书,五十六种名目奇。中有岐阳石鼓迹,籀文千载存风规。
周道中兴震威武,五年巡狩修上仪。诸侯剑佩纷随逐,车如流水马飙驰。
春蒐肃奉禽荒戒,告庙还镌金石辞。从官振彩銮山骨,琢成十数加劂剞。
状如天上落星石,剖割混沌光陆离。雅颂之间格韵古,尊彝并列款识施。
千年枯石经虫啄,百丈断厓蟠蛟螭。务光初翻到薤日,神禹手凿岣嵝时。
数行剥落不成字,遗珠碎玉成逸诗。子云虽老应不解,仲尼删后赏者谁。
嗟嗟秦人扫王迹,儒者六秇皆凌夷。隶文一起籀文废,俗趋简便真难支。
邹峄之罘俄歇灭,阳米犹自尊相斯。神呵鬼护石鼓在,三代典型良可推。
吾闻吏部希古道,一代山斗称宗师。绮靡馀习混雅正,眼见槌碎淮西碑。
以兹感慨扣石鼓,恰如三掺声欢悲。寄言同学鸿都子,共挽文章八代衰。
今夕山城里,客心坐转烦。年光分半夜,燎火闭千门。
续酒惜残腊,感时念故园。所欢吾母健,万事不须论。
乾坤双眼一空亭,山色能令五马停。鹿苑尚衔吴子艳,虎丘重对白公青。
烟消碧落千峰出,月浸严城万户扃。不但登高能赋事,四郊因省荷锄丁。