婴桃转舍最后出,甘泉平乐纷流传。懈予昔箸新附考,谬以含鸟笺青编。
婴之为义乃言小,当春特荐登豆笾。木旁增益起后世,转使正义生缠牵。
陈君一跋特明畅,扫除异说归真诠。斲冰积雪临岁杪,故乡景物偏流连。
灵威大文不可见,韩陵片石频磨研。古来篆籀日漫漶,赖有金石余雕镌。
幸矣斯器藏大雅,岂令过目同云烟。
新主已忘天子贵,先生犹道布衣尊。中兴将相功成后,何不被裘共此村。
东山一何高,他山不足论。其间有玖石,乃是世人珍。
时与我数友,登高看嶙峋。悠然叹黄鹄,飞及下山云。
我友今年归,寂绝车马尘。问言家何许,正与此山邻。
想为携蜡屐,自往穷朝昕。斯游孰可陪,有意徒殷勤。
门前一溪水,清彻多游鳞。安得尺素书,问讯情所亲。
四时且终穷,明日是青春。便作隔岁别,感怀意未伸。
郊原共游地,我独行逡巡。重来望东山,晤语焉可闻。
元亭问字甫经年,闻唱骊驹意绪牵。练习史材崔慰祖,专精选学李崇贤。
喜从病起身逾健,未送君行别转先。见说将军重揖客,官斋听鼓足高眠。
振法雷,击法鼓。
布慈云,洒甘露。
朔风吹五两,明月弄波心。忽听清砧起,始嗟秋气深。
胡笳空塞北,客梦落湘阴。一夜西崖水,茫茫感不禁。
丹灶棋盘去不收,未知踪迹为谁留。烟霞空锁樵人径,松桧重阴古寺楼。
怪木化龙云雨夜,碧波涵月镜潭秋。辽东梦断无归鹤,山自嵯峨水自流。
孤峰牢落几何年,台殿于今插半天。已是精蓝誇绝徼,更将宝塔在危巅。
烟霞色任阴晴变,钟磬声随上下传。珍重老僧无别境,一生幽趣只山川。
往事兮浮云,偕老兮天伦。
乐莫乐兮天真,如良人何兮良人。
丛筠秀木绿成围,零落妆楼委夕晖。生小祝英台下住,惯看蝴蝶作团飞。