仙人剪水银河边,仙风吹散花联翩。
明星撩乱入我眼,风紧一阵随天旋。
如今谁卧剡溪雪,如今谁访山阴船。
古人气韵不可见,晓来对此空悠然。
檐前未觉眼界豁,临眺忽忆楼居仙。
若为留得数玉树,六月绕屋生清妍。
浪漫人间压客尘,衡门长忆锁榆枌。
忘言拟尽轮人妙,陈迹慵寻史籀文。
万里功名心独冷,一廛耕凿力能勤。
旧游欲问南归趣,寂寞吾今过子云。
秋晚林皋木叶飞,凉风袅袅雁南归。自惭席上著乌帽,不见门前来白衣。
瓮满香云醅酒熟,盘飞红雪鲙鲈肥。兴来随处堪行乐,何必佩萸登翠微。
老子旧知已,江湖独尔思。
此行逢作者,送别若为辞。
风雨过春半,诗书滞海涯。
心心傥相印,亦足慰衰迟。
求闲身未得,此日到京东。独在钟声外,相逢树色中。
谁言人渐老,所向意皆同。月上因留宿,移床对药丛。
百二关中重九日,三千里外一孤身。登山临水归何处,对酒放歌愁杀人。
青天皛皛雁独去,黄菊丛丛花自新。秦地秋风尤凛洌,难为客子泪沾巾。
解忧惟杜康,斯语良匪激。况乃索居际,短歌禦岑寂。
相对尽一升,颓然堪岸帻。但取快心志,何必斗与石。
至理人莫窥,柴桑卓高识。
翠条盈尺怜孤秀,植向西窗待月轩。轻剪绿丝秋叶暗,
密扶纤干夏阴繁。故山手种空怀想,温室心知不敢言。
看尔拂云今得地,莫随陵谷改深根。
九日郊原喜放晴,黄云满地正秋成。松山落叶随风下,花径浮香逐马行。
远水接天开四界,高林栖寺隔重城。醉来移席冠犹整,安得风流似孟生。
北阙诸公贵,东门几客还。撇来缸面酒,携坐屋头山。