抛金似泥涂,不如富购书。有书堆数仞,不如读盈寸。
读书虽可喜,何如躬践履。积金不积书,守财一何鄙!
书多弗能读,贾肆浪奢侈。能读弗能行,蠹枯成敝纸。
日午山中道,停骖进步难。碱侵苔径滑,风吹毳袍寒。
匡国终无补,全身尚未安。一尊茅店酒,强饮不成欢。
鼋鼎功名染指来,胡园山水亦悠哉。
可人最是猥园菊,不待秋风也自开。
斧柯不到处,恶木易成林。君子抱渴疾,偶然息其阴。
端人贵洁己,宁使霜露侵。事往悔何及,喟焉伤我心。
一月村中住,心清学息机。竹香人独坐,花落燕双飞。
客莫来投谒,书常引下帷。今朝晴更好,自晒旧蓑衣。
叠翠亭前秋水深,思韩亭下木成林。
一生不得文章力,且向潮阳度岁阴。
星星双鬓已惊秋,尚窃州符只自羞。官冗更无丞掾委,谁哀老子得遨游。
暮景光如驶,连宵绛烛然。自怜仍故我,却喜又新年。
儿检通家帖,孙哗压岁钱。老夫无一事,枯坐半成眠。
高堂有旨酒,列坐有嘉客。相逢燕赵徒,携我酌春夕。
香雾蒙玉壶,飞花落瑶席。狼籍驼蹄羹,照座浓琥珀。
美人红罗襦,微微送廊芗泽。酒酣闻浩歌,歌声惨不怪。
劝客尽此觞,光阴如电激。今日清镜颜,明日青山魄。
百年不可知,须为目前惜。四座感此言,举觞更浮白。
乐哉此夕饮,髡亦能一石。
木棉初种时,其子皆露天。
意在衣被人,不肯为人怜。
我行忽见之,三叹心惕然。
感此复再拜,草中有大贤。
丈夫生宇内,岂止图自全。
鹑衣瓮牗下,措意在八埏。
杯水虽至微,味亦同深渊。
泰山非不高,远视等一卷。
但使志今存,何必快目前。
惜哉彼下士,白发守遗编。